Ja, ik weet het… ik heb in de afgelopen week herhaaldelijk teruggeblikt in mijn columns en ook nog eens beloofd daar verder mee op te houden. Toch ga ik het nog één keer doen, alleen eh… anders. Waarom? Omdat ik me, nu bijna letterlijk aan de vooravond van een vers nieuw jaar, de vraag voor hou hoe ik persoonlijk op 2021 terugkijk als ik er – denkbeeldig natuurlijk – nog eens met een helikopter overheen zou vliegen? Ik bedoel: was het, ondanks al die coronarestricties, nou écht zo’n beroerd jaar? Als je het gemopper (vooral op de sociale media) als maatstaf zou hanteren ga je dat bijna denken, maar volgens mij zijn Facebook en Twitter al héél lang de maatstaf niet meer. De mopperaars verzamelen zich daar nogal massaal en ‘vinden’ elkaar, zoals ze dat in pre-digitale tijden rondom de dorpspomp deden, vooral in onmacht en frustratie. Vanuit hun veilige bubbel versterken ze elkaars negatieve gevoelens, terwijl de meeste mensen ondertussen toch écht bezig zijn om van hun leven iets te maken. Persoonlijk vond ik 2021 eigenlijk wel mooi. Waarom? Omdat ik, juist in het afgelopen jaar, een geschenk mocht uitpakken dat ik goed kon gebruiken. Dat geschenk heet tijd en die tijd werd me, juist vanwege al die restricties (waarin ook voor mij veel niet door ging) zomaar in de schoot geworpen. En dus ‘leerde’ ik weer lezen (jawel, heuse boeken), herontdekte ik het wandelen (al dan niet met een podcast op de oortjes), kon ik gaan bingewatchen (complete series), stortte ik me op het koken en eh… vergat ik ondertussen wat haast nou ook alweer inhield. Er was immers ineens weer tijd om een leven te leven dat niet volledig door de agenda bepaald werd.
Overigens ‘schonk’ 2021 me nóg iets moois, namelijk een opvolger van de begin dit jaar overleden Blafmans. Het is een Bulgaars ‘vullisbakkie’, ze heet Mila en ze vrat zojuist mijn agenda op. Goed voorteken toch?