Deze column gaat niet over wie er in deze stad nou wél of geen straatnaam verdient. Daar ga ik niet over en da’s maar goed ook, want voor je het weet heb je in Dordt een Keith Richards Boulevard, een Avenue Catherine Deneuve, een Willem van Hanegem-weg en een Blafmans-allee. Leuk bedacht misschien, maar ik kan me zo voorstellen dat ú weer een héél ander rijtje voorkeuren heeft. Wie er wél over gaat is de straatnamencommissie, die zo nu en dan bijeen komt om – meestal met oog op zojuist tot stand gekomen nieuwe buurten – iets te bedenken dat een beetje hout snijdt. Soms laat die straatnamencommissie zich overtuigen door particuliere initiatiefnemers die, met het oog op iemands verdiensten, een naam naar voren schuiven. Zo staan er inmiddels straatnaambordjes in het Weizigtpark, ter herinnering aan de in Auschwitz vermoorde Joodse DFC-trainer Árpad Weisz. Dit met dank aan de research en de ‘lobby’ van voormalig DFC-archivaris Arie Heystek. Recentelijk ook werd het wandelpad rondom Villa Augustus vernoemd naar de Dordtse schrijfster Top Naeff en ook deze ‘vernoeming’ kwam tot stand dankzij een lobby… in dit geval van journalist Hans Berrevoets en biograaf Gé Vaartjes. Onlangs bedacht de commissie dat een aantal straten in het industriegebied Dordtse Kil 4 ‘vernoemd’ moest worden naar voormalig burgemeesters van deze stad, namelijk Bleeker, Van der Dussen, Van der Lee, Van Zuuren en Noorland. Op zich niks mis mee, al kun je natuurlijk altijd de discussie opwerpen of mensen nou per definitie op grond van hun functie een straatnaam naar zich vernoemd moeten krijgen, maar dát is nu even niet mijn punt.
Nee, mijn punt is dat al die straatnaambordjes er zomaar ineens ‘stonden’… zonder aankondiging, zonder persbericht, zonder verdere toelichting en zonder plechtig momentje. Beetje slordig, vind ik; als je mensen belangrijk genoeg vindt om ze met een straatnaam te eren dan moet je zo’n eerbetoon ook netjes en liefst een beetje stijlvol afhandelen.