Als je, zoals ik, beroepshalve al een jaartje of dertig bovenop het nieuws zit krijg je op den duur ongemerkt wat eelt op de journalistieke ziel. Dat móet ook wel, want nieuws is over het algemeen nu eenmaal meestal geen vrolijk nieuws, maar je kunt alle ellende op de wereld nu ook weer niet voortdurend op je schouders meetorsen. En dus leer je wat professionele afstand tot het fenomeen leed (groot én klein) te nemen, al is dat makkelijker gezegd dan gedaan… je blijft immers mens nietwaar? Ik kan me gelukkig nog altijd ouderwets boos maken over onrecht, hetgeen ook de voorwaarde was die ik mezelf oplegde toen ik, een jaartje of elf geleden, de kans kreeg om bij deze krant columnist te worden. Ouderwets boos werd ik bijvoorbeeld toen ik, een kleine week geleden, via het journaal vernam dat veel gemeenten in Nederland ‘honkvaste’ senioren ‘aanwijzen’ als de belangrijkste veroorzaker van de momenteel zo knellende woningmarkt. Waarom ik daar zo chagrijnig van werd? Omdat het juist gemeentes (ja, óók Dordrecht)  zijn die de honkvastheid van senioren in de hand gewerkt hebben. Ik bedoel: gemeentelijk beleid (ja, óók in Dordrecht) is er immers al tientallen jaren op gericht dat ouderen zo lang mogelijk thuis moesten blijven wonen, ter ontlasting van een (ja, óók door gemeentes) uitgeklede zorg. Het waren toch de gemeentes (ja, óók Dordrecht) die de bejaardenhuizen, alsmede diverse verzorgingshuizen om zeep hielpen? En diezelfde gemeentes (ja, zéker ook Dordrecht) laten toch al sinds jaar en dag projectontwikkelaars die het liefst in een zo hoog mogelijk segment bouwen (want méér winst) hun goddelijke gang gaan? Dit met als gevolg dat het voor senioren, die wellicht bést een plekje willen ‘opschuiven’ (naar een kleinere woning dus) inmiddels onmogelijk is geworden om überhaupt nog te verkassen. Je verhuist immers niet als er qua prijs en ruimte alleen maar op achteruit gaat. Vingerwijzen na wanbeleid… ja, dáár word ik nog ouderwets boos van.