Klaas zit in de bieb en sukkelt in slaap. Dat overkomt hem wel vaker, hetgeen ook bekend is bij het vaste clubje bezoekers van de leeszaal. Niemand schrikt dan ook als hij zich, na bijna van zijn stoel te zijn gevallen, luid vloekend opricht. Ah… Klaas is weer wakker, denken de zaalgenoten – drie scholieren en een ouder echtpaar – hooguit, en iedereen gaat weer verder met lezen of studeren.
De dakloze Klaas brengt zijn winterdagen door op verscheidene plekken in de stad; de bibliotheek dus, maar ook de dagopvang van ‘het Leger’(waar hij ook overnacht) en een soort koffiecorner elders in de binnenstad. ,,Liever ben ik buiten, maar die kou gaat op den duur in je hele lijf zitten en dan móet ik wel ergens naar binnen om mezelf op te warmen. In de bieb kan ik lekker een krantje lezen en voel ik me op mijn gemak. Niemand stuurt me hier weg vanwege mijn uiterlijk.’’
Dat uiterlijk is wel degelijk een eh… dingetje; Klaas is groot, hij praat op luide toon met veel consumptie, zijn baard is onverzorgd, hij draagt een pet over een bivakmuts en gaat altijd gekleed in een lange zwarte jas met daaronder zware ‘kistjes’ met oranje schoenveters. In de supermarkttassen die hij voortdurend bij zich draagt – een gele van de Jumbo en een rooie van de Dirk – bevindt zich zijn volledige bezit. Ik ken hem al jaren en weet dat hij een zachtaardig karakter heeft. Als ik even later op de Visbrug loop haalt hij me in en zegt: ,,Ik las net je column in de bieb. Fijn voor je hoor, dat je weer een nieuwe hond hebt.’’
Het is zijn gebruikelijke charmante aanloop naar die onvermijdelijke vraag en gelukkig danst er nog een los eurootje in mijn jaszak.
,,Gelukkig Nieuwjaar nog hè,’’ roept hij me na. ,,En voor ik het vergeet… vrolijk Pasen alvast.’’
Ach ja… Klaas is ook altijd wat cynisch.