In aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen op 16 maart zal ik de komende tijd zo nu en dan wat onderwerpen aansnijden die deze verkiezingen naar verwachting gaan ‘kleuren.’ Die verkiezingen zouden, althans wat mij betreft, uiteindelijk voorál moeten draaien om die aangelegenheden die op dit moment, los van coronabeslommeringen, absolute prioriteit verdienen. Ik noem ze in willekeurige volgorde: armoedebestrijding (deze stad telt nog altijd relatief veel inwoners die ‘onder de streep’ leven), ouderenzorg (Dordrecht vergrijst in recordtempo en het is maar de vraag of we dat hier qua zorg straks allemaal aankunnen) én, op dit moment het áller-heetste hangijzer, de woningnood.
Is dat een overdreven term… woningNOOD? Ik vind van niet, want er is in deze stad écht een beschamend tekort aan woningaanbod en dan vooral voor starters met een meestal bescheiden beurs. Simpel gezegd: uw en mijn kinderen vallen momenteel buiten de boot.. ze kunnen geen beginnetje maken, of – ik ga nog een stapje verder – geen gezinnetje stichten, want ze zijn immers simpelweg kansloos op de momenteel uitermate gespannen woningmarkt . In Dordrecht kunnen we al jaren achtereen niet eens voldoen aan de ambities die het huidige gemeentebestuur zichzelf gesteld heeft, namelijk 4000 woningen bouwen. Die in mijn ogen sowieso al véél te bescheiden ambitie wordt al niet eens waargemaakt, terwijl men in Amsterdam, ik citeer nu letterlijk de verantwoordelijke wethouder aldaar, de afgelopen jaren al ‘een stad heeft bijgebouwd ter grootte van Dordrecht.’ De woningen die op dit eiland wél verwezenlijkt zijn bevinden zich voor het overgrote deel in een, voor de meeste gewone Dordtenaren, onbereikbaar segment. Ik ben dan ook van plan om, ja zelfs los van mijn persoonlijke politieke voorkeuren in de breedte, te gaan stemmen op die partij die zichzelf, op het gebied van betaalbare woningbouw de scherpste doelen durft te stellen. Ik stem straks op de ‘Partij voor Woonkansen.’