De trouwe lezers hadden het al gemerkt: Kees Thies heeft een nieuwe hond: Mila. Al een paar keer dook ‘de nieuwe Blafmans’ op in zijn columns. ,,Ik was eigenlijk niet op zoek naar een andere hond, maar het is net als met de liefde: die loop je ineens tegen het lijf.’’

door Albert Sok

Als de verslaggever binnenkomt in de woonkamer van Kees Thies ligt Mila op haar kussen in de hoek. Ze merkt het bezoek wel op, maar doet zelfs geen poging een spier te verroeren. Nou vooruit, een ooghoek komt nog net in beweging. Dan komt haar baas de trap af en begint de viervoeter ineens in beweging te komen. Ze loopt in de richting van de columnist, springt tegen hem op en eist alle aandacht op. Kees geeft haar die maar wat graag en kroelt lekker terug, ook al was hij na het overlijden van zijn vorige hond verdrietig en was het niet bepaald de bedoeling om een opvolger voor Indy aan te schaffen. Samen met zijn viervoeter, die in de columns steevast Blafmans genoemd wordt, was Kees continu aan de wandel door zijn stad Dordrecht en op die manier deed hij inspiratie op voor zijn populaire schrijfsels. Zat Kees in de kroeg of op het terras? Dikke kans dat Blafmans mee was. En anders was hij wel te vinden in één van de uitlaatgebieden in de stad, vooral in de zomer favoriet.

Ineens hoefde er niemand meer achter een balletje aan te rennen of in de zee te duiken

,,Maar nadat ze overleden was, vond ik die vrijheid eigenlijk wel lekker. We hoefden er ineens niet meer vier keer per dag uit, al was de vakantie op Terschelling toch anders dan anders. Ineens hoefde er niemand meer achter een balletje aan te rennen of in de zee te duiken.’’

Verschillende keren tipten lezers Kees als ergens een hond werd aangeboden, ook al kriebelde het echt soms wel. ,,Maar al die keren heb ik nee gezegd. Tót ik via sociale media ineens een foto onder ogen kreeg van Mila. Ik was direct verliefd! Moet je dat koppie eens zien. Ze heeft ook wel iets weg van Blafmans, vind je niet?’’ Mila heeft inmiddels haar draai gevonden op de bank, uiteraard klem naast Kees.

_{Het verhaal gaat onder de foto verder.}

Hij was op dat moment alleen thuis, want vrouwlief Els was aan het werk. ,,Ik viel in slaap met dat fotootje in mijn hoofd en toen ik de volgende morgen wakker werd, was dat het eerste wat ik aan haar liet zien. ‘Zullen we het toch maar doen’, vroeg ik. En sindsdien is ze bij ons. Ik was eigenlijk niet op zoek naar een andere hond, maar het is net als met de liefde: die loop je ineens tegen het lijf.’’

Hoewel de twee honden uiterlijk dus op elkaar lijken geldt dat niet één op één voor hun karakter. ,,Indy was meer een stoere makker van 35 kilo, terwijl Mila meer een lekkere schat is die dol is op kroelen. Echt een heerlijke vrijdoos.’’ Onduidelijk is wat voor ras het is. ,,Ik noem haar een Bulgaars vuilnisbakkie en iemand zei dat het een kruising is tussen een Turkse berghond en een herder. Het zal wel: het is gewoon een vreselijk lieve hond.’’

Wandelen met een podcast

Natuurlijk ging Kees ook na het overlijden van Indy wel op pad door de stad. ,,Dan ging ik wandelen met een podcast op mijn oren, dus ik kwam heus wel aan mijn beweging. Maar dan heb je toch een heel ander contact met mensen. Als je met een hond op stap bent, dan spreken mensen je veel sneller aan. En als dat niet gebeurt, dan gaat je hond wel op mensen af.’’

Het ijs is dan veel sneller gebroken, weet Kees. ,,‘Hoe is het met Blafmans?’, vragen ze dan en voor je het weet heeft iemand je zijn verhaal verteld. Dat werkt hetzelfde als ouders die met een kinderwagen op pad gaan. Dan heb je ook veel sneller sjans dan alleen, haha. Dit is een grote inspiratie voor zijn columns in de krant. ,,Daar is Mila echt geweldig voor, al heb ik haar daar natuurlijk niet voor genomen.’’