,,Hé Koos, heb je vuur?’’ De oude man staat moeizaam op uit zijn sootmobiel en begroet mijn nieuwe Blafmans. Dan zegt hij: ,,Nee… nét te laat. Alleen rook?’’
Er was een tijd dat fotograaf Koos op dit eiland een aardige boterham verdiende aan, zoals hij dat zelf omschreef, brandjes, braderieën en bruiloften. Dat werd, om een combinatie van redenen, geleidelijk minder; Koos, vergroeid met zijn ouderwetse fotocamera (met van die rolletjes dus) miste de digitale slag en ook de communicatie van hulpdiensten ging niet meer per scanner. Gevolg: foto’s van uitslaande branden en eh… ‘verse’ aanrijdingen (nu genomen door omstanders met smartphones) stonden zomaar ineens overal online en haalden zelden nog de krant. En toen werd hij ook nog eens ziek; iets met de benen, die niet meer vooruit wilden.
We kennen elkaar van ruim drie decennia geleden… uit de tijd nog dat deze krant nog zo’n beetje met de hand ‘geplakt’ werd en Koos met grote regelmaat de redactie op stierde om, vlak voor zaktijd, nog een ‘rampenfotootje’ aan te leveren. Dan was er weer ergens brand geweest en de gehaaide Koos, die volgens mij bóvenop zijn scanner sliep, liet ons dan via zijn autotelefoon (die waren zeldzaam destijds) weten dat hij er al ‘bovenop zat.’ Vandaar de uitdrukking: ‘Heb je vuur?’ Dat betekende namelijk dat hij er dermate snel bij was dat hij de uitslaande vlammen nog op de korrel kon nemen. Voor de laatkomers restte er slechts een smeulend pand, maar Koos, die dag en nacht rondjes door de stad reed, was meestal als eerste ter plaatse… soms éérder nog dan de brandweer, hetgeen hem zélfs eens een politieverhoor opleverde.
,,Zelf aangestoken weer?’’ grapten we dan ook altijd als hij zijn plaat kwam inleveren.
Precies toen ik dáárover wilde beginnen klonk in de verte de sirene van een brandweerauto. Koos schiet ineens onbedaarlijk in de lach en zegt: ,,Nu heb ik eindelijk een alibi.’’