Een kandidaat die fanatiek mee huppelt in enge optochtjes én eentje die zijn eigen cluppie probeert te saboteren middels een bedrieglijk Twiter-account. De Dordtse tak van de PVV zit momenteel in de hoek waar de klappen vallen. En ja, ik weet het… om daar juist nu over te schrijven, is een beetje als knijpen in een zere teen. Tóch kan ik er niet omheen, want wat al sinds jaar en dag zo’n beetje overal in het land gebeurt, vindt nu immers – daar kón je gewoon op wachten – ook plaats op ons eigenste eiland: politieke ‘gelukszoekers’ (soms met een wel héél bedenkelijke achtergrond) die, gedreven door frustratie én een opgeblazen ego, hun eigen cluppie van binnenuit naar de verdoemenis helpen. Een beetje browsen in het grote krantenarchief levert me al binnen een kwartiertje met gemak twee handjes vol interne bedrijfsongelukjes binnen populistenclubs als PVV en Forum op. Daar ben ik niet verbaasd over, want dit soort stromingen trekken nu eenmaal altijd wel weer van die – hoe zal ik het zeggen? – ál te verontwaardigde tiepjes aan. Nu kan verontwaardiging, over wie of wat dan ook, op zich misschien een prima drijfveer zijn om je in de lokale politiek te storten, maar een negatieve emotie mag natuurlijk nooit een permanente ‘state of mind’ worden, omdat je in deze tak van sport nu eenmaal óók moet samenwerken met mensen die de wereld door een ándere, meer genuanceerde en positief ideologische bril zien. Ook een dosis geduld, tactisch vernuft en niet te vergeten, kennis van zaken zijn onontbeerlijk voor een lokale politicus in spé. En dát is bij dit soort populistenclubjes nou precies het probleem: er komen té veel onkundige en ongeduldige egotrippers op af die maatschappelijke problemen graag ongenuanceerd benoemen; de schijnoplossingen waar ze in verkiezingstijd mee strooien zijn als snoepgoed… aanvankelijk levert het stemmen op, maar uiteindelijk leidt het tot niets anders dan nóg meer kiespijn bij het electoraat.