Ach ja, beloftes… ze horen nu eenmaal bij verkiezingen. Ik heb er, in al die jaren dat ik nu in dit malle vak werkzaam ben, dan ook een heleboel horen langs komen. Geloof me als ik zeg dat ik zéker nog niet blasé en beloftemoe ben want, laten we nou eerlijk zijn, op zich is er natuurlijk niks mis met politici die hun idealen, plannen en goeie voornemens voor een camera een microfoon, of ten over staan van een collega met een kladblok, durven uit te dragen. Probleem is echter – en hier spreekt toch écht een ervaringsdeskundige – dat veel politici juist en vooral tijdens verkiezingscampagnes nou altijd nét een tikkie flexibeler in de omgang zijn dan na afloop van ‘Het Grote Feest der Democratie.’ Neem het me dus maar niet kwalijk dat ik inmiddels wat wantrouwig ben als ik lokale lijsttrekkers – in de maanden februari en maart – met het hand op het hart hoor beloven dat ‘we het vertrouwen van de kiezer gaan terugwinnen’ en dat ‘we voortaan nóg beter naar de burger gaan luisteren.’ Nogmaals, dat zijn in veel gevallen ongetwijfeld oprecht goed bedoelde voornemens, al is het jammer dat veel beloftes vaak al binnen luttele maanden verbleken tot zwakke carbonaftreksels. Erger nog dan dát vind ik politici die, nadat ze eenmaal in het pluche hebben mogen plaats nemen, ineens een totale karakterverandering ondergaan; ik heb het al té vaak meegemaakt: vóór de verkiezingen zijn de media een geliefd werktuig voor het genereren van de broodnodige publiciteit (‘We hebben nú toch een leuk plan…’) maar al kort na het tellen van de stemmen ben je zomaar ineens weer die lastige persmuskiet die je nou nét even niet aan de telefoon wil hebben (‘Sorry, de wethouder heeft nu even geen tijd.’).
Doe ermee wat u wil, toekomstige ambtsdragers, maar ik wou het aan de vooravond van die vierjaarlijkse lokale stoelendans tóch eens gezegd hebben.