Op het moment dat u deze column leest is de uitslag van de gemeenteraadsverkiezingen in uw stad of dorp wellicht al deels bekend. Aangezien ik deze column op dinsdagochtend geschreven heb, kan ik daar natuurlijk nog weinig zinnigs over zeggen. Wat ik vooral hoop is dat de opkomst aardig was (aan het weer kon het niet liggen) en, in mijn ogen nóg belangrijker, dat jongeren de weg naar de stembus nu eindelijk eens hebben weten te vinden. Want dát is wat mij, zeker met betrekking tot gemeenteraadsverkiezingen, al sinds jaar en dag het meest dwars zit… dat veel jongeren juist dat lokale ‘Feest van de Democratie’ aan zich voorbij laten gaan. Zij zien raadsverkiezingen als een ver-van-mijn-bed-show, terwijl het tegenovergestelde toch écht het geval is. Jongeren stemmen, zo blijkt uit onderzoek, graag en vaak op andere jongeren en dan vooral op jongeren die ze (een beetje) kennen. Kortom, ze kúnnen dus van grote invloed zijn op plaatselijke besluitvorming. Daarbij komt  – ik draai het even om – dat lokale besluitvorming, over woningbouw, uitgaansmogelijkheden, onderwijs en openbaar vervoer bijvoorbeeld, jongeren nou juist vaak ‘raakt.’ Toch hangt er, al zo lang ik me kan herinneren, altijd een soort ‘seniorenluchtje’ boven gemeenteraadsverkiezingen. Ik bedoel: de gemiddelde leeftijd van een gemeenteraadslid in dit land is ongeveer 52. En ook al vind ik dat persoonlijk (als columnist met veel vlieguren) niet eens zo oud, als jongere kijk je daar natuurlijk heel anders tegenaan. Overigens is het mij opgevallen – ik heb dat even geturfd – dat er op de lijsten van de in Dordrecht deelnemende partijen dit jaar wel méér ‘jonge’ mensen staan dan voorheen.
Maar laat ik ook weer niet overdrijven: in de politiek is ‘tussen de 30 en 40’ al gauw jong; millennials, of op z’n minst kandidaten onder de 30 jaar met een serieus verkiesbare plek, zijn nog altijd wel degelijk een zeldzaamheid. Hier valt, over een jaartje of vier, nog veel winst te boeken.