Er zitten straks veertien partijen, waaronder maar liefst zes zogeheten eenpitters in de Dordtse gemeenteraad. Dat rechtvaardigt de vraag of raadsvergaderingen in deze stad straks wellicht een soort Poolse landdagen gaan worden. Ik bedoel: als ál die eenpitters straks állemaal hun ‘eigen’ plasje moeten gaan doen dan kunnen we nu alvast beter wat stretchbedden  in het gemeentehuis gaan neerzetten. Het gevaar van hemeltergend lange raadsvergaderingen ligt immers serieus op de loer, aangezien de kleintjes  vaak de neiging hebben om zich (Calimero-syndroom) zoveel mogelijk te laten gelden. Da’s hun volste recht natuurlijk, alleen voorspel ik op voorhand alvast veel ‘herhaling van zetten.’
U kent ze wel… die zinnetjes als: ‘Ik sluit me geheel en al bij de vorige spreker aan, met dien verstande dat…’ En ja, dan volgt er altijd wel weer een comaverwekkend relaas dat, zij het in een nét iets andere vorm, diezelfde avond al vele malendoor de raadszaal klonk. En voordat die eenpitters nu verbolgen op mijn stelling reageren… ik overdrijf niet. Al tientallen jaren volg ik  raadsvergaderingen (tegenwoordig overigens het liefst via livestreams, want dan kan ik m’n eigen koffie schenken) op de voet en ik heb in mijn werkzame leven al heel wat breedsprakigheid aan zinloze kanttekeningen moeten aanhoren. Een plasje doen mag best hoor, maar eh – sorry voor mijn taalgebruik – maar niet zelden ontaarde een en ander in oeverloos gezeik.
Ach, vermoedelijk gaat het in de praktijk allemaal reuze meevallen. De bruin-rechtse eenpitters PVV (die tóch al vaak schitterde door afwezigheid) en nieuwkomer Forum missen lokale visie en zeggingskracht, de SP (altijd gedegen en spitsvondig) blijft gewoon ‘die andere kant van de medaille’ benadrukken, Denk zal vooral demonstratief de achterban behagen en Gewoon Dordt (waar ik écht groei van verwacht had) dreigt, hoe treurig ook, te verworden tot een kleurloos gevalletje bezigheidstherapie. En dus, dames en heren van Op Ons Eiland… trek me, als het straks echt héél laat wordt, gerust uit mijn coma.