Een ongeluk, afgelopen zondagavond in de Krispijntunnel. Wát er precies gebeurd is weet ik niet en eigenlijk doet dat er, met betrekking tot het punt dat ik wil maken, ook niet toe. Waar het mij om gaat is het volgende: té vaak gaat het in die tunnel allemaal maar nét goed; voetgangers lopen hier massaal door het fietsgedeelte en ook wordt er vaak tegen de rijrichting ingereden, hetgeen dagelijks tot veel gescheld en gemopper en niet zelden tot bijna-ongelukken leidt.
Waarom er tegenwoordig – vaker dan vroeger naar mijn gevoel – voetgangers (en ook mensen in scootmobiels) van het fietsersgedeelte gebruik maken is het gevolg van een scala aan factoren: gemakzucht, angst (het voetgangersdeel ziet er niet bepaald uitnodigend uit), maling aan de regels, een ‘magere’ bewegwijzering en een toename van scooters en e-bikes, waardoor het op dat smalle fietspad, met muren aan beide zijden, allemaal véél te hard gaat. Kern van het probleem is dat de nu 85 jaar oude Krispijntunnel niet meer voldoet aan de eisen van deze tijd. Zo zit er nog wel eens een vrachtautootje in vast, want de doorgang op het autodeel is nét te laag en ook is het ding behoorlijk ‘unheimisch’ voor fietsers, want het is er donker, het loopt er steil af en het lawaai in de tunnel maakt elke vorm van communicatie met andere verkeersdeelnemers nagenoeg onmogelijk. En als je er vandaag de dag aan de stadszijde met je fiets of scooter uitkomt, zit je zomaar ineens op een rotonde en moet je maar hopen en bidden dat de automobilist die dan nét de tunnel uit komt, op tijd inziet dat fietsers (richting Spuiweg) hier voorrang hebben. 
Conclusie: eigenlijk moet óf die tunnel volledig op de schop, óf het spoor moet hier ondergronds… alleen zie ik dat, nog vóór het eeuwfeest van de Krispijntunnel, allebei niet gebeuren. Feit is dat er heel snel in ieder geval ‘iets’ moet veranderen.