Ruim vier op de tien forenzen vinden het eigenlijk wel lekker… wat vaker thuis werken en dus minder vaak naar kantoor afreizen, zo is uit onderzoek gebleken. Nu werk ik persoonlijk al een jaartje of elf vanuit huis, dus voor mij veranderde er op zich eigenlijk niet eens zo héél veel tijdens die malle coronamaanden, behalve dan dat ik een kamertje opschoof; dochterlief woonde immers al even op zichzelf (in Utrecht) en dus besloten wij om een slaapkamer tot werkkamer te bombarderen. Ik zit daar dus inmiddels iets ruimer ‘in mijn vel’, want voorheen werkte ik vanuit een bescheiden zolderkamertje, dat inmiddels is ‘ingenomen’ door mijn vrouw die, tot vóór die pandemie, zo’n beetje dagelijks afreisde naar de AD-burelen in Rotjeknor, alwaar ze de functie van eindredacteur bekleedt. Dat zij nu vanuit die kleinere kamer werkt heeft niks met rolpatronen of iets dergelijks te maken hoor, maar simpelweg met het feit dat dit aanvankelijk allemaal maar héél  tijdelijk leek. Hoe dan ook is huize Thies in de afgelopen twee jaar een heus thuiskantoor geworden (met veel kabels, monitoren en computers) en eigenlijk bevalt dat ons uitstekend.
Kort en goed… ik blijf, óók in die ouwe nieuwe werkelijkheid, gewoon thuis werken en voor mijn nog thuiswonende zoon die, ook al vóór corona in de zorgsector werkzaam was, verandert er eigenlijk ook niets, want thuis werken (zorg verleen je immers ter plekke) was voor hem sowieso geen optie. Mijn vrouw gaat inmiddels alweer twee keer per week naar haar werk en is blij dat ze haar collega’s nu ook weer in drie dimensies kan aanspreken, al blijft ze voorlopig toch ook minstens zo vaak (want die ruimte biedt onze werkgever) thuis kantoor houden. Onze nieuwe Blafmans vindt alles best, zo lang ik maar zo’n beetje ieder uur naar beneden kom voor een knuffel, een hondensnoepje of een wandeling. En ik vraag ik me nu af: waarom deden we het eigenlijk niet altijd al zo?