Ik herinner me nog zijn vertrek naar Brasschaat, alweer een kwart eeuw geleden. Na een heleboel centjes te hebben verdiend in de automatiseringsbranche, besloot mijn voormalige schoolgenoot Gijs, met wie ik ooit een vakantiebaantje bij V&D deelde om, samen met zijn latere echtgenote Anja, een indrukwekkende villa te betrekken in die destijds zo populaire Vlaamse ‘enclave’ voor Nederlanders met een te dikke beurs. Tóch kwam ik hem na die verhuizing nog opvallend vaak tegen op de weekmarkt of op een terras in de binnenstad. ,,Het is ook maar een klein stukkie rijden hoor,’’ zei hij dan altijd op ietwat verontschuldigende toon, maar ik had al lang in de gaten dat Gijs eigenlijk niet zonder zijn geboortestad kon. Dat gaf hij ook wel toe, meestal na een paar pilsjes, maar remigreren was nooit een optie. Waarom hij daar nou zo vastberaden in was heb ik nooit écht begrepen… er was iets van ruzie met de gemeente over de een of andere uitbreidingsvergunning die hij niet kreeg, maar dieper dan dát gaat Gijs daar nooit op in. ,,Ik besloot toen uit boosheid om mijn bedrijf in Brabant te vestigen en zelf ben ik nét over de grens gaan wonen, wat belastingtechnisch op dát moment een prima beslissing was. Inmiddels zijn we zóveel jaar verder, Anja leeft inmiddels met iemand anders, mijn kinderen zijn volwassen Belgen geworden en wonen nu in Antwerpen, het bedrijf heb ik al lang geleden goed verkocht en nu verveel ik me de tandjes daar in dat dooie dorp, waar je er nooit bij hoort. Kortom, ik heb zojuist een appartement gekocht op Stadwerven en over een maandje of wat ben ik weer officieel Schapekop.’’
,,Maar toch geen boze hè?’’ vraag ik jennend. Gijs lacht geheimzinnig en zegt: ,,Nee joh, die tijd is geweest. Ga je mee, harinkje happen op de markt?’’
Onderweg daar naar toe denk ik: Gijs is helemaal niet terug; hij is immers nooit weg geweest.