Ik schreef al eens eerder over John, die eigenlijk geen John heet. Ik noem hém John omdat hij klinkt als Johnny Cash ‘on acid’ en altijd om ‘cash’ bedelt. Hij noemt mij dan weer John, vanwege mijn ronde brilletje en mijn lange haar. Een jaar of tig (en dito kilo’s) geleden heb ik, althans in de ogen van Dordts meest bejaarde junk, iets weg van ene John die vroeger bij een bandje uit Liverpool speelde. Kortom, we ‘Johnnen’ elkaar en daar kunnen we allebei prima mee leven: ,,Hé John, ik kom nét even wat cash te kort voor zo’n heerlijke gezonde smoothie en nu dacht ik… die heb jij vást wel ergens in je portemonnee zitten.’’ Nu heb ik vandaag de dag nog zelden écht geld bij me en als ik zo nu en dan tóch ergens wat muntjes aantref, dan parkeer ik ze thuis meestal onder de klok voor onze ‘pinloze’ glazenwasser.
Maar voor de vorm, of beter gezegd om John de indruk te geven dat ik zijn vraag – even los van die smoothie-smoes – wel degelijk serieus neem, fouilleer ik mezelf altijd even demonstratief en zeg vervolgens: ,,Helaas John, maar geloof me… áls ik een eurootje gehad had, dan was ‘ie zeker voor jou geweest.’’
De meeste verslaafden (ik woon al héél lang in de binnenstad) doen, als er niks te halen valt, meestal geen moeite om hun teleurstelling te verbergen. Ze lopen dan zonder verder nog te reageren door naar een volgende potentiële smoothie-sponsor. Zo niet Sjon die, óók als hij bot vangt, altijd vriendelijk blijft.
Gisteren had hij mazzel, want hij was de glazenwasser voor. Die doet trouwens ook nooit moeilijk. ,,Opschrijven maar weer?’’ zegt hij op vrolijke toon. ,,Da’s prima John,’’ luidt mijn antwoord. Hij heet trouwens écht zo. Hoe dan ook… dankzij Johnny Cash loopt John Lennon inmiddels drie maanden achter bij John de glazenwasser. Dat zijn een hoop smoothies.