Na het avondeten laat ik mijn Blafmans uit. Het liefst ga ik naar een plek waar ze lekker los kan rennen, maar dit keer wordt het gewoon een rondje rond de kerk, zoals we dat thuis noemen. Soms kan het even niet anders. Dat rondje is trouwens nog behoorlijk lang; vanaf de Vest loop ik meestal richting de Merwekade om uiteindelijk, na een wandeling langs het water, uit te komen op de Voorstraat West. Van daaruit keer ik dan, via willekeurig gekozen ‘zijtakjes’ van de Voorstraat, huiswaarts. Da’s elke keer nét weer anders en verveelt daarom nooit.
In de Suikerstraat kom ik Leo tegen of, zoals mijn kinderen hem vroeger noemden, die opa met de tassen. Leo leeft, al zo lang ik me kan herinneren, op straat en in zijn tassen (van die grote ‘shoppers’ van de Dirk en de Jumbo) zit zijn volledige hebben en houwen. Het probleem van Leo, die ook nog eens alles troep die hij op straat tegenkomt verzamelt, is dat hij over vier en van die tassen beschikt, die hij niet allemaal tegelijk mee kan zeulen. En dus verstopt hij er steeds twee, gaat vervolgens met zijn andere tassen aan de wandel, verstopt deze vervolgens eveneens en gaat dan weer terug om die eerste twee op te pikken. Het is een hele bezigheid, waar hij het, dag in dag uit, behoorlijk druk mee heeft. Alleen vanavond is Leo een beetje ziek en chagrijnig. Hij moet namelijk om zeven uur binnen zijn bij ‘Het Leger’ en gaat het, naar eigen zeggen, never nooit meer redden om ál zijn bezittingen op tijd bij het Kromhout te krijgen. Samen (ieder twee tassen) hebben we het uiteindelijk tóch nog vrij makkelijk gered. Eenmaal aangekomen bij de nachtopvang biedt Leo me ‘een eurootje voor de moeite’ aan.
En ja, natuurlijk heb ik die aangenomen. Die tassen waren loeizwaar en eh, een euro ván een zwerver… die moet je inlijsten toch?