,,Nee, corona is écht nog niet weg hoor, alleen wil niemand dat horen’’, zegt Lars, die ik ontmoet in  de sportschool naast de Dirk, waar ik al een maandje of vier intensief train. Ik heb daar inmiddels al een kilootje of vijftien achter gelaten, maar Lars, nu bijna vijftig, traint daar helemaal niet om af te vallen, maar juist om kilos aan spiermassa terug te winnen als gevolg van wat corona bij hem heeft aangericht. ,,Nog altijd heb ik ademhalingsmoeilijkheden en kom ik kracht te kort. Nooit gedacht dat ik zó hard getroffen zou worden door dat virus waar ik aanvankelijk nog zo sceptisch over was. Ik ken mensen die het gehad hebben en er met een paar dagen weer overheen waren, maar in mijn geval liep het héél anders. Ik werd écht ziek en kwam op den duur niet eens meer van de bank af. Toen ik uiteindelijk als een zielig hoopje mens in het ziekenhuis belandde dacht ik, er zal wel een of andere verborgen ziekte in mijn lijf huishouden die de gevolgen van dat virus verergert, maar dat bleek helemaal niet het geval te zijn en ik werd alleen maar zieker. Ik kreeg zelfs zuurstof toegediend en moest ook geholpen worden met wassen en aankleden. Pas na een maand mocht ik weer naar huis en ik dacht: nu gaat het grote herstellen beginnen… maar dát viel tegen. Inmiddels zit ik alweer een jaar in de ziektewet en moet ik, met hulp van de sportschool én een fysiotherapeut, weer stapsgewijs m’n vroegere zelf worden. Dat lukt aardig hoor, maar het gaat allemaal tergend langzaam.’’
Ineens realiseer ik me dat ik al maanden niet meer aan mondkapjes, ellebooggroetjes en QR-codes gedacht heb. Er staat tegenwoordig vooral Oekraïne op m’n harde schijf die verder, ondanks mijn vakantie, eigenlijk alweer véél te vol zit. Ik zal wel een Nokia-brein hebben, maar ach…daar  kun je altijd nog premier mee worden toch?