Man, wit en van ‘een zekere leeftijd.’ Tja, da’s wel een dingetje tegenwoordig. Je zal toch ergens, wethouder of raadslid zijn en voortdurend op welhaast bestraffende toon om de oortjes geslingerd krijgen dat je toch eigenlijk in het verkeerde lichaam geboren bent. Ik voel een beetje met die bestuurders mee, want ik lijd immers zelf ook aan die aandoening. Kijk… diep in mijn hart ben ik dan wel een zwarte lesbienne van 22, maar als ik in de spiegel kijk zie ik inderdaad een wat grijzend heerschap met een biggetjeskleurige huid die verdorie nog hetero is ook.
In mijn krant (die van donderdag, om precies te zijn) lees ik dat de diversiteit in de diverse Drechtstedelijke raden en colleges ver te zoeken is. Maar wat moet ik met die informatie? Ik bedoel… da’s niets meer of minder dan simpele scorebordjournalistiek toch?
Voordat er nu mensen kwaad op me gaan worden… ik zit hier heus geen  ‘Archie Bunkertje’ te doen hoor. Begrijp me alsjeblieft goed; ik ben een hartgrondig  voorstander van méér diversiteit op het gebied van geslacht, kleur, herkomst, geloof en seksuele voorkeur en dát in alle mogelijke ‘werkvelden.’ En ja, de veranderingen in dit opzicht gaan, ook wat mij betreft, nog altijd veel te langzaam op ons aardbolletje. Ook is deze witte heteroman van een zekere leeftijd zich wel degelijk bewust van het feit dat hij een ‘lucky bastard’ is omdat hij die zeven vinkjes uit het gelijknamige boek van Joris Luyendijk met groot gemak eh… afvinkt. Ik word alleen zo moe van die verbetenheid die, in discussies hierover, steeds meer de boventoon is gaan voeren. Die discussies móeten natuurlijk gevoerd blijven worden, maar dan wel graag met wat meer humor en zelfspot.
Als ik in het vliegtuig zit denk ik nooit: ik hoop maar dat de piloot een witte, middelbare heer uit Aerdenhout is. Ik hoop vooral dat hij of zij op de pilotenschool een beetje heeft opgelet.