Toen ik, lang geleden alweer, het ouderlijk huis in Sterrenburg verliet om mijn eerste eigen woninkje in de binnenstad te betrekken was parkeren daar nog deels gratis. Toegegeven, ik moest met het vorderen der jaren steeds een stukje verder lopen naar mijn voordeur, maar aanvankelijk was het allemaal nog prima te doen. Op een zeker moment waren de nog gratis plekjes in de Dordtse binnenstad dermate schaars geworden dat ik besloot om voortaan dan maar nét buiten het stadscentrum te parkeren om van daaruit met een vouwfietsje van de Halfords (die paste in de achterbak van mijn Ladaatje) naar mijn huisje aan de Kleine Spuistraat te pedaleren. Dat fietsje had ik aangeschaft omdat ik inmiddels, als redacteur van Jan Lenferink, in Amsterdam werkte. Hij hield kantoor in hartje  grachtengordel, waar parkeren destijds (ik spreek nu van de jaren negentig) al peperduur was en dus haalde ik in Dordrecht nu hetzelfde trucje uit als in de hoofdstad; parkeren aan de rand van de stad – in Amsterdam was dat de Amsteldijk, in Dordrecht meestal de Groenendijk – en dan nog een stukkie fietsen.
Inmiddels heb ik al tientallen jaren een parkeervergunning en vind ik het vanzelfsprekend dat ik maandelijks wat centjes kwijt ben om mijn blikkie op loopafstand van mijn huis te kunnen stallen. Ik bedoel… daar denk je als binnenstadsbewoner (ik woon hier nu alweer het grootste deel van mijn leven) eigenlijk niet eens meer over na. In steeds meer buurten op loopafstand van station en stadscentrum  moeten autobezitters dat nu wél doen. In de Indische buurt Noord bijvoorbeeld is parkeerruimte schaars geworden omdat forenzen en mensen die in het centrum werken of wonen deze buurt ontdekt hebben als gratis parkeerplek. Via een enquête kunnen bewoners nu aangeven of ze voor of tegen de plannen voor een vergunningsstelsel in hun buurtje zijn. De uitkomst is bindend, al lijkt tegen stemmen me onverstandig. Nou ja… behalve dan voor wie van vouwfietsjes houdt.