Nog maar één keer per uur  (in plaats van ieder kwartier) met een pontje van Zwijndrecht naar de Dordtse Merwekade? Geen directe waterverbinding meer tussen Kinderdijk en Rotterdam? Hè… dat waren nou toch juist de speerpunten waarmee watervervoerder Blue Amigo dat vervoerscontract in deze regio wist binnen te slepen?
Oh, wacht… het is het gevolg van personeelstekorten? Tuurlijk, dat zal vast wel, maar eh, tóch deugt het niet als excuus. Waarom niet? Daar kom ik zo op terug. Eerst mijn stelling: het matige functioneren van Blue Amigo toont simpelweg het bankroet aan van dat malle fenomeen uitbestedingsproces. Want laten we eerlijk zijn: het ‘knelt’ al tientallen jaren achtereen gewoon té vaak in dit land (en zéker ook in deze regio) op het gebied van die ‘publieke’ diensten, die we in dit land ooit aanduidden als nutstaken. Je ziet het gewoon keer op keer fout gaan in de zorg (jeugdzorg bijvoorbeeld is écht een zooitje in deze regio), in de energiesector (een malle jungle) en nu dus weer in het openbaar vervoer. Bij Qbuzz bijvoorbeeld (en eerder al bij Arriva) verdwenen haltes, was het materieel ondeugdelijk en vielen chauffeurs nog nét niet letterlijk uit hun stoel vanwege een veel te hoge werkdruk als gevolg van onrealistisch opgestelde rijschema’s in bloedhete en ondeugdelijke bussen. Bij Blue Amigo gebeurt nu min of meer hetzelfde. Hoe dat komt? Partijen die naar een contract hengelen gaan met elkaar de strijd aan door onrealistische beloftes neer te leggen tegen een véél te scherpe prijs. De provincie (daar worden in dit soort gevallen de knopen doorgehakt) kiest vervolgens voor het ‘dubbeltje op de eerste rang’ en het gevolg laat zich raden…
Mijn conclusie: nutstaken kún je gewoon niet van zoiets ordinairs als vrije marktwerking laten afhangen. Dan krijg je inderdaad, zoals bij Blue Amigo dus, zomaar ineens ruzie met je personeel. Waarom? Omdat zij de sluitpost vormen van een systeem dat aantoonbaar al veel te lang faalt.