Leuk hoor… zo’n verhaal in mijn krant over dat al ruim tien jaar ‘beloofde’ hotel aan het Vrieseplein. Dat zou er dan uiteindelijk tóch gaan komen, alleen ben ik daar nog niet bepaald van  overtuigd. Het doet mij allemaal een beetje denken aan die mop van die drie mannen die naar Parijs gingen. Die schijnen zich tot op heden nog niet eens in Lage Zwaluwe te bevinden, zo vernam ik onlangs.
Nu trek ik dat artikel op zich niet in twijfel hoor, alleen straalt het wensdenken er wel érg vanaf. Ik kom er namelijk een regel in tegen die mij zorgen baart, namelijk deze: ‘De benodigde gronden zijn gekocht of worden gepacht, de bouwvergunning is onherroepelijk en projectontwikkelaar Vrieseplein BV is op een haar na rond met de nieuwe koper.’
Die eerste twee gegevens (grond gekocht, vergunningen afgegeven) waren al lang en breed bekend; het is die laatste vaststelling die me dwars zit, namelijk dat onderhandelingen met de nieuwe koper cq mogelijke exploitant nu bijna zijn afgerond. Dát moet ik kennelijk maar aannemen van de projectontwikkelaar die dat beweert. En ook al klopt die bewering… bijna is natuurlijk niet helemaal. Ik zeg dus: eerst zien, dán geloven, alleen al vanwege het feit dat deze situatie zich in het afgelopen decennium al meermalen voorgedaan heeft; Best Western en later ook Ramada waren hier in de afgelopen jaren immers ook ‘op een haar na’ rond met Dordt. Toegegeven, er stonden destijds wél meerdere obstakels in de weg: zo zat er PFOA in de grond, hadden zich gierzwaluwen en vleermuizen op het bouwterrein genesteld, was er ‘gedoe’ rondom de vraagprijs van de grond en waren er tijdrovende (deels terechte, soms overdreven) bezwaren van omwonenden. Nadat al die obstakels ‘genomen’ waren stak corona nog eens een spaak in het wiel.
Leuk verhaal dus, maar feit is en blijft dat het tussen Lage Zwaluwe en Parijs nog een behoorlijk eind rijden is.