Ja, ik weet het… ik snij nu een gevoelig onderwerp aan; het woordje dertig, of beter gezegd dat bordje 30, levert nu eenmaal altijd gemengde gevoelens en dito reacties op bij verkeersdeelnemers. Dat zijn we, ongeacht of we nou ridder te voet, fietser, motormuis of automobilist zijn, uiteindelijk allemaal toch? In Dordt ‘speelt’ dat ‘30-km-verhaal’ inmiddels alweer een jaartje of twaalf. Misschien nog wel langer zelfs, maar ik zie in mijn eigen archief dat ik over dit onderwerp in het jaar 2009 mijn eerste column schreef. Ik vroeg me destijds af het invoeren van méér 30-km-straten in de stad nou wel zo zinvol is? Je kunt immers overal wel mooie bordjes neerzetten maar, zo stelde ik in die column, heeft dat wel nut als je die opgelegde restrictie in de praktijk niet of nauwelijks kunt handhaven? Het antwoord op die vraag, maar dat kon ik toen hooguit wensvol denken, is ja… het invoeren van méér 30-km-zones in steden, zo blijkt uit diverse Nederlandse en Vlaamse onderzoeken, schijnt sowieso een positief effect te genereren. Dit zelfs ten dele ongeacht de mate van handhaving en het (al dan niet) aanbrengen van snelheidsbeperkende maatregelen, zoals drempels en plantenbakken. Op den duur (ook al gaat dat langzaam) ontstaat er in stad en land uiteindelijk wel degelijk een mentaliteitsverandering.
Om mezelf even als voorbeeld te nemen: als ik, via de Sint Jorisweg en Het Steegoversloot, richting huis (aan de Vest) rij, word ik op veel plekken geconfronteerd met die welbekende elektronische smiley’s. Die keken me, met een rood hoofd, altijd dermate chagrijnig aan dat ik het op den duur een uitdaging ben gaan vinden om onderweg naar huis louter (door groene koppies) toegelachen te worden en geloof me… da’s tóch een stuk leuker thuis komen. Kinderachtig misschien, maar ik rij tegenwoordig steeds vaker en steeds bewuster 30 in de stad en ik ervaar dat ik daarin al lang niet meer uitzonderlijk ben.