Tik het woordje maar eens in op Google en je komt tot de ontdekking dat het probleem in héél veel Nederlandse gemeentes speelt. Ik heb het over ‘weeskunst’, ofwel over kunstwerken die zo’n beetje overal in het land staan te verpieteren omdat niemand er nog echt de verantwoordelijkheid voor neemt. Hoe dat zo gekomen is? Tja…  ik vermoed dat het een erfenis is uit de jaren zeventig, toen het min of meer gebruikelijk was (daar was een wetje voor) dat één procent van de bouw- of verbouwingskosten van grote bouwprojecten werd aangewend om kunstobjecten te plaatsen. Het Rijk begon daar ooit mee en later volgden ook gemeenten, provincies en bedrijven.
In Dordt kennen we inmiddels wel wat voorbeelden van weeskunst, of misschien beter gezegd verpieterkunst. Neem nou dat prachtige  Mobilarium van Bruno Mertens bijvoorbeeld, dat tussen 1972 en 2016 voor het DSW-gebouw aan de Kamerlingh Onnesweg stond. Dit werk zou prachtig tot zijn recht zou komen langs een Dordtse rivieroever. Daar pleitte ik in 2016 al voor en het toenmalige college van b & w verzekerde me destijds nog dat dit meesterwerk van de (bij leven internationaal vermaarde) Belgische kunstenaar Mertens voor Dordrecht behouden zou blijven. Die belofte is tot op heden nog niet waargemaakt en inmiddels ligt het Mobilarium alweer dusdanig lang weg te rotten op een gemeentelijke opslagplaats, dat ik vrees dat het inmiddels misschien zelfs ‘té ver heen’ is om het ooit weer op te kunnen bouwen.
Overigens pleitte ik in 2016 óók al voor verplaatsing (naar het Leerpark) van het werk ‘De Vechtenden’ van wijlen Hans Petri, dat er nu wel erg betekenisloos bij staat op de Noordendijk. Het werk (stoeiende kinderen) hoorde immers bij het inmiddels gesloopte Gemeentelijk Lyceum aldaar. Ik begrijp dat de Verenigde Seniorenpartij (VSP) daar nu echt werk van wil gaan maken. Prima idee, wat mij betreft.
Sowieso hoog tijd trouwens voor een gemeentelijke werkgroep ‘Verpieterkunst’