,,Hé communist!,’’ roept Freek, stampijmaker van beroep, me toe als ik in de schappen van Dirk op zoek ben naar pasta waar je nét iets minder dik van wordt. Jaren geleden heb ik hem nog wel eens uitgelegd dat een stukjesschrijver niet per definitie een aanhanger is van het gedachtegoed van Karl und Friedrich, maar in de ogen van Freek – op beter gezegd in zijn oren – is het allemaal één pot nat. ,,Columnist, communist, trompettist, Liesbeth List. Mij maakt het allemaal niks uit hoor… ik ben zelluf ook niet perfect.’’
Lachend draai ik me om naar die ouwe zuipschuit die ik nog ken uit de tijd dat hij nog een eh… jonge zuipschuit en tevens heroïnejunk was. Inmiddels woont de nu bijna 70-jarige Freek, die medio jaren tachtig bij de politie bekend stond als de snelste autoradio-snatcher van Dordt, alweer ruim een decennium in een soort woongroep met andere verslaafden, alwaar hij dagelijks voorzien wordt van de juiste hoeveelheid medicatie. Dit louter en alleen om  ‘op de been’ en ‘uit handen van de sterke arm’ te blijven. Hij vaart kennelijk wel bij de rust, reinheid en regelmaat die hem daar ten deel valt, want sinds hij in die woongroep gehuisvest is heb ik hem eigenlijk alleen nog maar zien lachen.
Bij de kassa moest er natuurlijk wél weer even wat aangevuld worden, want Freek heeft altijd een lucratief doel voor ogen: ,,Zeg… ik zit momenteel een beetje slap bij kas en ik dacht, jij bent tóch een vet betaalde communist dus misschien eh…’’
Even later staan we samen nog even in het zonnetje voor de deur van Dirk. ,,En waar gaat je dagelijkse stukkie dit keer over?’’ vraagt hij quasi-geïnteresseerd. ,,Over jou natuurlijk,’’ pest ik hem. Ik had nu op een gespeeld bozige reactie gerekend, maar Freek vond het eigenlijk wel een eerlijke deal. ,,Bewaar je het stukkie voor me?’’ Ik beloof het hem.