Ja, ik schreef er al eens eerder over, maar ik voel me genoodzaakt om het nóg eens te doen. Waarom? Omdat de situatie de afgelopen jaren alleen maar nijpender is geworden. Waarover ik het heb? Over de staat van ‘onze’ tanden en kiezen. Die is namelijk behoorlijk beroerd op dit eiland.
In Dordt, zo concludeerde ik een jaar of vier geleden al eens, kun je namelijk letterlijk aan de gebitten van mensen aflezen hoe het met hun inkomen gesteld is. Tuurlijk… er zijn uitzonderingen op die regel –  ik ken ook ‘dentale’ zorgmijders met een dikke portemonnee – maar dat neemt niet weg dat er gewoon té veel mensen in deze stad wonen die al jaren aan de deur van de tandarts voorbij lopen, simpelweg omdat ze de rekening niet kunnen betalen. Feit is dat één op de vijf kinderen in dit land nooit naar de tandarts gaat. In Dordt, en dan met name in de wat armere wijken, ligt dat gemiddelde ongetwijfeld nog hoger. En nu zult u misschien zeggen: dát is gek, want mondzorg voor mensen onder de 18 is toch gratis in dit land? Dat is waar, maar ouders die, om welke reden dan ook, zelf al jaren niet meer naar een tandarts gaan zijn kennelijk nu eenmaal minder geneigd om hun kinderen daar wél naartoe te sturen. Intussen gaan de gebitten van die ouders én van hun kinderen dus, alleen maar verder achteruit, hetgeen de (financiële) drempel naar die tandarts, ja óók voor nieuwe generaties dus, alleen maar hoger maakt. Niet voor niets pleit minister Carola Schouten van Armoedebeleid voor de terugkeer van de zogeheten tandartsbus op scholen. Daar ben ik het hartgrondig mee eens, maar ik zou zélfs nog een stap verder willen gaan. Ik pleit voor een ‘gemeentelijk tandartsfonds’ bestemd voor mensen met een minimuminkomen. Daar wil ik, als belastingbetaler best mijn steentje aan bijdragen… aan een stad met een mooie, volle lach.