Volgens mij was het de Verenigde Seniorenpartij (VSP) die opteerde voor  de introductie van knarrenhofjes in Dordt. Er ware trouwens nog wel meer Dordtse partijen bij wie je die wens in partijprogramma’s aantreft. Eerlijk gezegd had ik er eigenlijk verder niet zoveel meer over nagedacht, tótdat ik zelf in zo’n hofje belandde. Nee, nog niet als bewoner, maar als bezoeker… want op visite bij Gerard, mijn voormalige buurman die, vele jaren geleden al, vanwege de liefde naar het oosten van het land trok. Daar, in de Achterhoek, woont Gerard (inmiddels 75) samen met zijn echtgenote, in een heus knarrenhofje.
Dat woord is trouwens bedrieglijk, want het leuke aan deze woonvorm is dat er niet alleen knarse knarren wonen, maar ook – en dát maakt het nou juist zo mooi – jeugdige starters. Wie zich hier vestigt, jong óf oud, moet zich conformeren aan… tja, aan wat eigenlijk? ,,Noem het de filosofie achter dit project’’, zo legt Gerard uit. ,,Die filosofie is dat je belooft een beetje naar elkaar om te kijken.’’
Wat dat in de praktijk inhoudt ontdekte ik al snel, want op de groene binnenplaats van dit hofje ontwaarde ik een gezellige mix van jong en oud. ,,Weet je, we gaan gewoon allemaal ons eigen gangetje hoor. Niks moet,’’ legt Gerard uit. ,,We verrichten gewoon wat hand- en spandiensten voor elkaar. Zo letten wij één middagje per week op de kinderen van de buren, want dan werken ze allebei buiten de deur en soms koken we ook voor ze. Zij doen op hun beurt weer boodschappen voor ons, want we rijden allebei geen auto meer en oh ja, dat meisje is reuze handig met computers, dus als ik een probleem heb komt zij het voor me oplossen. Da’s echt reuze handig.’’
Ik ben óm… later wil ik ook in een knarrenhofje wonen. Alleen moeten die er dan wel eerst komen op dit eiland. Iets voor dat nieuwe Maasterras misschien?