Eigenlijk weet ik op voorhand al dat deze column door minder mensen gelezen gaat worden dan ik gewend ben. Waarom? Omdat ‘ie over klimaatverandering gaat en over dat ‘doem-onderwerp’ willen we liever niet ál te veel lezen; begrijpelijk ook… we hebben immers al zorgen genoeg over onze eigen energierekening, over zorgkosten, woningnood en oorlog ‘om de hoek.’ Tóch kan ik er niet omheen vandaag, om een eh… groene column. In een AD-artikel over de ‘ dwang en drang’ van Nederlandse gemeentes en provincies tot verdere vergroening van steden en dorpen kwam ik namelijk een fascinerend woordje tegen. Dat woordje is tegelquotum en ik kom daar zó op terug. Eerst even het grote nieuws… althans, voor wie daarvan nog niet op de hoogte was: in dat landelijke artikel werd de stad Dordrecht namelijk in positieve zin aangehaald. Dit met betrekking tot het idee om, rondom landgoed Dordwijk, een park te realiseren dat nog groter is dan Central Park in New York. Prima plan natuurlijk, maar de Dordtse ambities voor zo’n Stadspark XXL (mooie werktitel trouwens), trokken eerlijk gezegd niet eens mijn bijzondere aandacht. Nee, het ging mij dus om dat woordje tegelquotum, verderop in dat artikel. In Arnhem poogden GroenLinks en de Partij voor de Dieren eerder dit jaar namelijk een limiet in te voeren voor het aantal stenen dat een Arnhemmer in de tuin mag hebben. Dat verbetert de biodiversiteit, maakt de afvoer van regen bij extreme buien makkelijker en zorgt bij hitte voor een koelere omgeving, Het voorstel haalde het niet en eerlijk gezegd ben ik daar niet rouwig om. Niet omdat ik tegen groenere en dus meer tegelarme tuintjes ben, maar omdat ik vind dat je zoiets niet ‘van bovenaf’ moet willen opleggen. Wat je beter kunt doen is de ‘ontstening’ van Dordtse tuinen stimuleren met een gemeentelijke bijdrage en zelfs met ‘fysieke’ ondersteuning. Een initiatiefvoorstel in die richting, van welke partij dan ook, zou ik van harte toejuichen.