Soms dringt de harde realiteit zomaar ineens ongefilterd tot je door. Een wandeling met Blafmans langs de Wantijkade zette me in ieder geval even ernstig aan het denken. Op die plek namelijk ligt een riviercruiseschip waarop Oekraïense vluchtelingen wonen en geloof me… die zitten daar niet ‘uit’ weelde en ze leven daar binnen ook zeker niet ‘in’ weelde. Nee, ik ben er niet aan boord geweest hoor, maar geloof me: als je maanden achtereen een hutje met anderen moet delen, terwijl je ondertussen in onzekerheid verkeert over het lot van vrienden en familieleden, terwijl je piekert over je eigen toekomst en het daar binnen óók nog eens een graadje of 35 is, dan kun je hier zeker niet spreken van een eh… cruisevakantie. Ik roep het alvast maar even, voordat de een of andere volgevreten Facebookheld vanuit zijn of haar zolderkamertje weer iets verongelijkt roept over ‘gelukszoekers’ en over zijn arme nichtje die maar geen huis kan vinden. Dat laatste is vervelend, maar staat in geen enkele verhouding tot wat deze mensen meemaken. Zij zijn gevlucht omdat er bommen op hun huizen vallen, omdat er in hun thuisland mensen gedood, verkracht of anderszins mishandeld worden en omdat ze hun kinderen voor al die horror willen behoeden. En toegegeven, daar sta ik óók niet voortdurend bij stil, maar toen kwam ineens die pijnlijke ‘reality check.’
Een klein stukje achter die vluchtelingenboot legden namelijk twee heuse cruiseschepen aan, waarvan er op z’n minst één gevuld was met overduidelijk behoorlijk gefortuneerde – ik vermoed Amerikaanse – dames en heren in vakantiestemming. En je kon het verwachten, dat werd over en weer aapjes kijken geblazen. En nee, daar is op zich mis mee en ik bedoel dit ook zeker niet verwijtend naar die toeristen, maar het voelde wél ongemakkelijk.
Snel naar huis en supermarkt… de aanmaakblokjes voor de barbecue zijn op, de airco in mijn werkkamer staat nog aan en Blafmans mist haar koelkussen.