Ik ga het eens hebben over komkommertijd. Geloof me, het ontbreekt me écht niet aan onderwerpen, hoor, maar dat woordje dat tegenwoordig nauwelijks meer gebezigd wordt, kwam ineens ter tafel tijdens een gesprekje met een oud collega op een schaduwrijk terras… vandaar dus.
In mijn prille jaren bij de krant (ja, kinders… da’s alweer lang geleden) was er wel degelijk sprake van, wat we destijds een nieuwsluw seizoen, ofwel komkommertijd noemden. Niet dat er in de zomermaanden helemáál geen nieuwsaanbod was, maar politici waren – net als veel collega’s trouwens – op vakantie, het gros van het ambtelijk apparaat zat eveneens ergens op een camping, de bouw en het verenigingsleven lagen stil, en openingen, boekpresentaties, onthullingen en aankondigingen waren er ook nauwelijks, want wat heeft het immers voor nut om iets te presenteren, te onthullen of te openen als er tóch geen kip komt? Mijn oud-collega en ik – destijds de jongere redactiegarde – bleven min of meer verplicht op onze post, want we hadden immers nog geen (schoolgaande) kinderen en waren dus ‘vakantiewise’ niet gebonden aan het hoogseizoen. En ja, dan moet je, zéker bij een regionale krant, creatief zijn. Kortom: rondje zwembaden bellen, want bij goed weer worden er bezoekersrecords gebroken en bij slecht weer wordt er geklaagd, een lokale paradijsvogel ziet zijn of haar kans schoon om een maf plan onder de aandacht te brengen (een driehoeksbrug over het Drierivierenpunt met een eiland in het midden, een stadstram, een hele slechte dubbelgangerswedstrijd, een nieuw ‘Dordts’ biertje of een holistische erotiekbeurs) en we verzonnen zelf meestal wel een of ander rubriekje over Dordtenaren en hun favoriete vakantiegerecht of zoiets.
Mijn mooiste komkommertijdverhaal ging trouwens over eh… komkommers. Die werden destijds, voor het eerst op dit eiland, ‘op water’ gekweekt (hydrocultuur) en dat nieuwe, razendsnelle proces leverde méér oogsten op. De kop boven dat artikel herinner ik me nog goed: ‘In Dordt is het van nu af aan altijd komkommertijd.’