Inmiddels heeft hij een baan gevonden en er schijnt hem nog een huis beloofd te zijn ook. De ex-gedetineerde Joop Lambregts, u weet wel, die voormalig gedetineerde die sinds een week of twee in een tentje voor de gevangenis bivakkeert, begon een hongerstaking om in Dordt stante pede een huis geregeld te krijgen en ondanks het feit dat dit inmiddels kennelijk niet meer nodig is, vond ik dat een luizenstreek. Ik heb verder niks tegen Joop, al ben ik me bewust van het feit dat hij niet vanwege zweetvoeten in de bak zat. Toch wil ik hem niet nadragen dat hij veroordeeld is wegens ‘afpersing met geweld,’ want ik ken de details van die zaak niet en ik vind dat mensen die een fout hebben gemaakt (én hun straf hebben uitgezeten) een ‘herkansing’ verdienen. Wél heb ik moeite met het feit dat deze man, middels een beladen ‘wapen’ als hongerstaking, zijn zin probeerde door te drijven. Dat middel staat namelijk in geen enkele verhouding tot zijn ‘probleem.’ In hongerstaking ga je misschien hooguit als je onterecht bent opgesloten of als je onderdrukt, gemarteld of anderszins inhumaan behandeld wordt.
Joop, niet eens woonachtig in Dordt, zette dit chantagemiddel, naar mijn mening, té makkelijk in; hij eiste een huis en wel onmiddellijk en die eis legde hij neer bij de gemeente die hij verantwoordelijk acht voor z’n her-huisvesting. Maar dat is onzin. Dát Joop nou  toevállig in een op Dordts grondgebied gevestigde gevangenis zijn straf moest ondergaan, verplicht deze gemeente niet om hem, na afloop van die detentie, van een huis te voorzien. Dan zou ik willen zeggen, sluit even aan in de rij Joop, want er zijn op dit eiland duizenden woningzoekenden, die al té lang op een wachtlijst staan. Nou ja… niet meer nodig dus. Nu maar hopen dat Joop geen ruzie met z’n nieuwe baas of huisbaas krijgt. Voor je het weet gaat ‘íe weer ergens in een tentje zitten hongerstaken.