In mijn column van gisteren over nut en noodzaak van groei, beloofde ik u terug te komen op een stelling die ik in de laatste zin poneerde: we moeten nóg meer en nóg sneller gaan bouwen om geen ‘stad in stilstand’ met een uiteindelijk ontoereikend voorzieningenniveau te worden. De hoogte in gaan, zo schreef ik, is voor een door rivieren begrensd eiland, dan ook onvermijdelijk. Maar in de praktijk is écht hoge hoogbouw (á la Rotterdam, zeg maar) vaak wel érg prestigieus en mede daardoor ook onbereikbaar voor de lagere- en middeninkomens. Voor een stad als Dordrecht, met haar zo kenmerkende ‘historische smoelwerk’ zijn wolkenkrabbers, ook los van het kostenplaatje, volgens mij sowieso  niet de oplossing. Oké, iets verder van het centrum vandaan zouden een paar gebouwen als het Sequoia (in Stadspolders) wellicht niet misstaan, maar ook dit soort prestigieuze woonconstructies zijn nagenoeg onbetaalbaar voor mensen met een bescheiden beurs.
Toch wil je ook weer geen Dordtse Bijlmer gaan neerzetten want, laten we nou gewoon eerlijk zijn, daar wordt een stad meestal óók niet echt prettiger van. De oplossing – ik geef toe… die ligt wat voor de hand – is middenhoogbouw. Een aardig voorbeeld daarvan is Little C. (die C staat voor Coolhaven), een nu bijna voltooide nieuwe woonwijk, niet ver van het Erasmus Medisch Centrum in Rotterdam. In vier dicht bij elkaar staande grote blokken (niet hoger dan 62 meter) bevinden zich daar, ‘vermengd’ met horeca en kantoren, 318 woningen in verschillende prijsklassen. Door een soort ‘geschakelde’ opstelling vormen de woon-units aldaar, die door loopbruggen met elkaar verbonden zijn, een gezellig nieuw buurtje, dat een beetje doet denken aan Rotterdamse stadwijken van vóór het bombardement. Een variant hierop zou in Dordrecht, wellicht op dat beoogde Maasterras, zéker niet misstaan. Dat dan, wat mij betreft, trouwens wél geheel en al naar ‘Dordtse maatstaven’, dus minder yupperig, of beter gezegd… in huur- of koopprijs gewoon serieus ‘haalbaar’ voor mensen met een modaal inkomen.