Gisteren had ik het over de groeiambities van Dordrecht en ik sprak daarbij mijn  twijfels uit over de haalbaarheid van 140.000 inwoners in het jaar 2030.
Dat neemt niet weg dat ik nog altijd op het standpunt sta dat het goed is om ambitieus te zijn. Natuurlijk zijn er grenzen aan groei; in Dordt – uiteindelijk een eiland – zelfs letterlijk. Toch is het wel degelijk noodzakelijk om in de komende decennia groeistappen te blijven maken. Waarom? Omdat groei, juist ‘in this day and age’ van levensbelang is voor het voorzieningenniveau van een stad. Begin nu alstublieft niet metéén te brullen dat 120.000 inwoners voor Dordrecht méér dan genoeg is, want gevoelsmatig ben ik dat met u eens. Feit is echter dat het inwonertal van dit land nog altijd fors toeneemt en als je dan als gemeente – qua grootte én voorzieningen dus – aan alle kanten voorbij gestreefd wordt door andere Randstadgemeentes, ga je dat als inwoner van een ‘stad in stilstand’ wel degelijk voelen. Niet mee-groeien is dan een vorm van krimp. Nu al worden we door de NS niet meer héél serieus genomen, wat er toe leidde dat ons treinstation in feite een station in de B-categorie geworden is, opleidingsinstituten op HBO-niveau en hoger kiezen nog té mondjesmaat voor Dordt, jongeren, op zoek naar woonruimte, scholing en werk ‘op niveau,’ keren dit eiland nog altijd behoorlijk massaal de rug toe, steeds meer 50-plussers met een wat hoger bestedingsniveau (niet onbelangrijk voor een stad) verkassen naar ‘groen, rust en ruimte’ buiten de Randstad en tot overmaat van ramp zijn we daarnaast ook nog eens sterk aan het vergrijzen. Dus, wát u er ook van mag vinden… we móeten vooralsnog wel mee-opstomen in die spreekwoordelijke vaart der volkeren om uiteindelijk geen ‘sterfhuisconstructie’ te worden. Een oplossing is: nóg meer en nóg sneller bouwen… voor álle inkomensgroepen. En ja, daarbij moeten we wel ‘de lucht in.’ Daar kom ik morgen op terug.