Een volgend jaar (hoogst vermoedelijk) veranderende huisvestingswet biedt gemeenten straks meer mogelijkheden om huizen toe te wijzen aan leraren, agenten of zorgmedewerkers. Het kabinet stelt voor dat gemeentebesturen vanaf 2023 zélf kunnen beslissen om minstens de helft van alle vrijkomende woningen voor ‘vitale’ beroepsgroepen te reserveren. Momenteel mag dat alleen voor een kwart van de huurwoningen en voor koopwoningen tot ongeveer 355.000 euro.
Dat gemeenten, als gevolg van die wetswijziging, meer ‘bandbreedte’ krijgen om hier actief op te kunnen ‘sturen’ is, wat mij betreft, een goeie ontwikkeling. Al meermalen gaf ik de afgelopen jaren in mijn columns aan dat het vandaag de dag, ja óók in deze stad, juist voor deze mensen nagenoeg onmogelijk is om aan een betaalbaar (lees ‘haalbaar’) huis te komen.
Nu moet u die hierboven genoemde beroepsgroepen hooguit als ‘voorbeeld’ zien hoor… ik bedoel, zoals ik het begrepen heb, geldt die wetswijziging óók voor, ik noem maar wat voorbeelden,  verwarmingsmonteurs, rioolwerkers, bakkers, buschauffeurs en bouwvakkers.
Er zijn natuurlijk nog veel meer beroepsgroepen te noemen, maar waar het volgens mij  om draait is om ‘de werkende mens’ met een modaal salaris en een zogeheten – ik gebruikte het woord eerder al – ‘vitaal’ beroep. Aan de discussie over welk beroep nou wél of niet ‘vitaal’ is brand ik m’n handen liever even niet aan en gelukkig gá ik hier ook helemaal niet over.
Er zitten ongetwijfeld veel meer, nog te bediscussiëren, haken en ogen aan deze voorgenomen wetswijziging, maar het uitgangspunt er van staat me in ieder geval alvast aan. Waarom? Omdat het hier, ‘vertaald’ naar Dordrecht, immers draait om mensen die uw en mijn stad (letterlijk en figuurlijk) ‘overeind’ houden. Die mensen zijn onontbeerlijk voor het functioneren van een lokale samenleving en dus moet je er, als gemeentebestuur, al het mogelijke aan willen en kúnnen doen om  te voorkomen dat ze, wegens volledige ‘kansloosheid’ op de woningmarkt, het eiland vaarwel zeggen.