Nee, tussen China en de Verenigde Staten botert het al een tijdje niet zo lekker; veel gedoe over Taiwan (afgedwaalde provincie of zelfstandige natie?) en ook iets met wederzijdse treiterheffingen op allerhande producten. In keukentafeltaal… eigenlijk gaat het vooral over wie de grootste spierballen heeft en diengevolg de ‘hoogste’ aap is op de rots die moeder aarde heet. Gelukkig hebben wetenschappers wat minder last van aapjesgedrag, want in goede harmonie hebben Chinese én Amerikaanse wetenschappers nu eindelijk ‘dé oplossing’ bedacht om dat schadelijke goedje PFAS (u weet wel, die stof die op ons eiland vooral door Chemours in ons water geloosd wordt) af te kunnen breken. Goed nieuws toch? Kan ik dat spul eindelijk weer eens gaan drinken, want al dat bier begint me nou toch écht een keer de keel uit te hangen.
Maar, alle gekheid op een eh… chopstick. Het betreft hier wel degelijk een bloedserieus onderzoek, want anders zou het gerenommeerde wetenschappelijk tijdschrift Science, dat deze ‘scoop’ de wereld in slingerde, er toch écht geen letter aan vuil gemaakt hebben. Nu ga ik me in deze column niet wagen aan een uitleg van deze procedure in die al eerder genoemde keukentafeltaal, maar feit is dat er dus, dankzij de wetenschap, een relatief ‘haalbare’ methode is gevonden voor een probleem waar we, niet alleen in Dordt en ommelanden, maar wereldwijd al verdraaid lang mee in onze maag zaten. Ja, letterlijk zelfs, want van die volcontinue PFAS-uitstoot van onder andere Chemours (het lastige stiefkindje van DuPont) wisten we inmiddels wel dat dit niet goed is voor planeet en mensenlijf. Nu hou ik het zelf – je blijft Schapekop nietwaar? – voorlopig nog even op het aloude credo ‘Eerst zien dan geloven,’ al moet ik u wel eerlijk opbiechten dat het artikel hierover mij op z’n minst hoopvol stemde. Ik wacht nu in spanning op de wetenschappelijke remedie tegen, stikstofproblematiek, woningnood, energiearmoede, Haags geblunder, populistisch gelul en André Hazes junior.