Er staat ergens een gebouw te verpieteren (misschien wel een watertoren) maar je hebt er als gemeente eigenlijk niet echt een plan mee. En dus wacht je op iemand anders (misschien wel een projectontwikkelaar) die dat wél heeft. Aanvankelijk ga je, als gemeentebestuur, enthousiast ‘mee’ met die projectontwikkelaar, alleen kom je er na verloop van tijd achter dat diens plan nou niet bepaald warm ontvangen wordt door de inwoners van je gemeente.
Wat ja, we hebben het hier inderdaad over de watertoren in Zwijndrecht en over het onzalige idee van een projectontwikkelaar om hier een appartementencomplex ‘omheen’ te bouwen dat dusdanig hoog is dat de toren deels aan het zicht onttrokken wordt. Tuurlijk, dát een projectontwikkelaar naar wegen zoekt om een plan rendabel te maken is begrijpelijk. Immers, voor niks gaat de zon op, maar het is nóg begrijpelijker dat de inwoners van Zwijndrecht nou niet bepaald gelukkig zijn met een half ‘verscholen’ watertoren.
En dan krijg je dus gedoe en weet je wat het is met gedoe? Gedoe duurt meestal lang. En wat krijg je dan vervolgens? Nog méér gemopper in je gemeente… aanvankelijk vanwege dat malle plan, maar inmiddels ook over dat tijdrovende gesteggel, over het gebrek aan bestuurlijke daadkracht én over de verder verpietering van een monumentaal gebouw.
En wat is dan de oplossing? Nou, simpel… je koop het probleem gewoon op, of beter gezegd… af.
En zo werd de gemeente Zwijndrecht dus, á raison van twee-en-een-half-miljoen euro, de trotse eigenaar van een watertoren aan de oever van de Oude Maas. Toegegeven, het kost een cent, maar je bent wel voorlopig wel even van het gezever af. Nu alleen nog een eh… plan.
En héél gek, ik moet nu ineens aan dat verpieterende Teerlinkpandje in Dordt denken. Projectontwikkelaar Van Pelt zou zijn rampzalige imago op dit eiland best een beetje kunnen oppoetsen door het voor een vriendelijk prijsje aan de gemeente te verkopen. Goed plan toch?