Het is bijna middernacht en ik slof door de binnenstad met een ietwat weerbarstige Blafmans achter me. Eigenlijk, zo wrijft ze me op die manier in, was ze liever in haar warme mandje blijven liggen. Dat wist ik al, omdat ze na haar late avondplasje, op een metertje of twintig van ons huis, geen stap meer wilde zetten. ,,Zo, da’s ook weer gebeurd… snel terug, kan jij ook naar bed,’’ straalde ze met heel haar wezen uit. Vervolgens draaide ze zich om – neus richting voordeur – en ik kon vervolgens wel een potje dominant de andere kant op gaan lopen trekken, maar ze was niet te vermurwen tot enige andere beweging dan een huiswaartse. Meestal krijgt ze haar zin – mijn mandje lonkt immers ook – alleen deze avond, die ik in ledigheid (lees Netflix) doorbracht, wil ik mijn zin doordrukken en lekker een half uurtje wandelen.
Na enig onderhandelen komt Blafmans eindelijk, zij het met frisse tegenzin, in beweging. ,,Onthou goed dat ik het voor jou doe en na afloop wil ik graag een dubbele portie hondensnacks,’’ laat ze me fijntjes wetens alvorens we uiteindelijk toch maar richting rivier slenteren.
Op het Korte Kromhout kom ik Hans tegen. Hij woont in een opvangtehuis voor min of meer ‘uitbehandelde’ verslaafden, ergens in Sterrenburg. Alleen vannacht, zo laat hij me weten, gaat hij daar zeker geen tukkie meer doen. ,,Ben je gek, Het is prachtig weer voor oktober. Dan ben ik liever buiten. By the way, zit een kleine donatie voor deze ouwe dopehead er misschien nog in?’’ Ik moet Hans teleurstellen en zonder nog te groeten zet hij, zoals dat een hardwerkende junk betaamt, zijn nachtjacht naar eurootjes voort.’’
Ik zit er niet mee, roep nog even demonstratief ‘Dááág Hans’ en loop vervolgens verder richting eilandrand. Dáár, op een bankje aan de Merwekade, adem ik rivierlucht in. Blafmans gaapt demonstratief. Het is mooi geweest. Morgen wéér een column.