Maanden achtereen blijkt Chemours vorig jaar grotere hoeveelheden GenX in het water te hebben geloosd dan is toegestaan, zo constateert het programma Zembla (BNN/VARA) op grond van ‘eigen’ metingen. En nee, dat ging niet om – per ongeluk – een klein beetje meer dan de 5 kilo die het bedrijf jaarlijks ‘mag’ dumpen, maar om héél veel meer… namelijk om 150 kilo van deze kankerverwekkende stof.
Ben ik verbaasd? Nee, niet eens zozeer vanwege die ‘overschrijding’ op zich. Chemours, zo durf ik inmiddels wel te stellen (klaag me rustig aan hoor) heeft immers totaal geen ontzag voor de wet en al zeker niet voor het milieu en het menselijk leven, zo is in de afgelopen tientallen jaren (en dan tel ik ‘moedertje DuPont voor het gemak ook meteen maar even mee) al lang en breed gebleken. Verbaasd ben ik dan dus ook niet over het feit dat Chemours dit strafbare feit gewoon keihard ontkent, want ontkennen is bij dit bedrijf zo’n beetje ‘company policy’ geworden. ‘Hebben wij méér geloosd dan wettelijk is toegestaan? Nee joh, dat kán helemaal niet.’
Dat moet mij sterk denken aan de boodschap die ik altijd te horen kreeg als ik vroeger eens aan een of ander DuPont-chefje wat ál te kritische vragen stelde over hun veiligheidsstrategieën. Het standaard antwoord luidde dan: ‘Wij werken veilig of wij werken niet.’ Klaar… zaak afgedaan, niet zeuren.
Waar ik wél over verbaasd ben is dat Rijkswaterstaat dit allemaal zomaar heeft laten gebeuren. Deze instantie is verantwoordelijk voor de controle hiervan, maar heeft deze lozingen (ontdekt na metingen van een milieuchemicus in opdracht van het televisieprogramma) kennelijk totaal gemist. Dáárover maak ik me écht zorgen, want wie controleert in dit land nou eigenlijk nog de controleur? We zien met eigen ogen hoe zich een gezondheidsramp afspeelt en werkelijk niemand ‘pakt’ de verantwoordelijkheid. Dat is niet alleen stuitend… dat is om ziek van te worden. Letterlijk zelfs.