Eigenlijk heb ik nooit begrepen waarom er nou per se een bruggetje moest komen tussen Plan Tij en het Wantijpark. Toegegeven, in de oorspronkelijke bouwplannen voor dit villawijkje stond wel degelijk een oeververbinding aangegeven, dus je zóu kunnen stellen: afspraak is afspraak, dus kom op met die brug, al is het alleen al om eindelijk eens een keer wat rust in die buurt te bewerkstelligen. Want jawel, dat bruggetje heeft inmiddels tot een behoorlijke tweedeling onder de Tij-bewoners geleid: iets meer dan de helft van de mensen aldaar is namelijk pro-bruggetje en de andere (bijna) helft is er zwaar op tegen. Dat bruggetje zou er normaalgesproken ook gewoon gekomen zijn, ware het niet dat enkele bewoners (jawel, toevallig nét die bewoners die op een plek woonden waar die brug vlakbij zou worden aangelegd) ineens last kregen van eh… bruggetjesvrees. Dat begon met een rotsmoes over hangjongeren (‘Daar gáát onze rust’) en toen, als een geschenk uit de hemel, kwamen er zomaar ineens bevers ‘to the rescue.’ Zij bouwden een burcht precies dáár waar dat bruggetje zou komen en omdat bevers in dit land nu eenmaal een beschermde status genieten, verordonneerde een rechter, zes jaar geleden alweer, dat er voorlopig even helemaal geen bruggetje mag komen. En nu heeft de Dordtse raad, besloten er maar helemáál van af te zien. Nee, niet écht uit beverliefde, maar vooral omdat zo’n bruggetje nu eenmaal een hoop centjes kost. En ach, da’s ook weer geen ramp; Plan Tij bestaat alweer een jaar of vijftien en zo’n brugverbinding, zo is wel gebleken, is daar nou niet bepaald bittere noodzaak. Ik bedoel… die brug was oorspronkelijk bedoeld als ‘short cut’ naar het Wantijpark (én de jachthaven) voor hooguit een paar Tij-bewoners, dus om daar nou een bedrag van 2,6 miljoen aan te spenderen is inderdaad overdreven. Misschien is zo’n ‘trektouwpontje’ (zoals in het Zwijndrechtse Develgebied) wel een aardige tussenoplossing. Of een cursus fierljeppen… da’s nóg goedkoper.