Heb ik weer… een hond die bij natte sneeuw niet naar buiten wil. Ik sta bepakt en bezakt (muts, jas, sjaal) in de hal een beetje herrie te maken met de riem voor een laatste avondrondje en wat gebeurt er? Helemaal niks dus. Meestal komt Blafmans bij het minste geringste radiatorgerinkel (aan de knop daarvan hangt haar riem) meteen aangerend om enthousiast haar hondenkop door de halsband te duwen, maar dit keer blijft het verdacht stil. Ik open de gangdeur werp een blik in de woonkamer en daar ligt Miss B. op het vloerkleed met vier poten omhoog demonstratief naar het plafond te staren. En dus schuif ik die band zelf maar om haar hoofd, maar terwijl ik dat doe weet ik eigenlijk al dat die daad nutteloos is. Met zo’n blik van ‘Ga jezelf lekker uitlaten en val mij niet lastig’ blijft ze liggen in de hoop dat ik nu eieren voor m’n geld kies. lk zeg nog iets van: ,,Moet je dan geen plasje doen?’’ (Jawel, ik praat in een mal kindertoontje met m’n viervoeter), maar ik word volslagen genegeerd. En dus geef ik het op…. nou ja, dat acteer ik althans. Het is nu tijd voor plan b: ik roep ‘Oké, dan niet’ en ga vervolgens demonstratief de vaatwasser uitruimen in de keuken, waarbij ik ‘per ongeluk’ wat rammel met de hondensnoepjesdoos, die daar op een plank staat. Het werkt: miss B. trekt een sprint naar de keuken, alwaar ze regelrecht in de fuik (lees halsband) loopt die ik nog altijd in mijn hand had. Als blikken konden doden lag ik nu te rochelen op de keukenvloer.
Toch laat de diva zich nu quasi gewillig naar de buitendeur leiden alwaar ze op anderhalve meter van de voordeur dan eindelijk dat plasje doet dat ze, tegen beter weten in, al véél te lang heeft opgehouden.
Wat kan een mens toch naar de lente verlangen. Een hond ook trouwens.