Vluchten heeft geen zin meer, want de Vriesestraat biedt, op het gedeelte waar Blafmans en ik wandelen, geen uitwijkmogelijkheden. Bertus – altijd een beetje boos op de wereld – gaat het mij allemaal weer eens haarfijn uitleggen; daar kom ik écht niet onderuit, om Shaffy maar eens te citeren. En dus haal ik alvast diep adem om zijn ‘toorn van de dag’ in 27 hoofdstukken over me uitgestrooid te krijgen. Niet dat het nou meteen helemáál mijn schuld is dat de hertjes uit het Merwesteinpark straks een nieuwe baan moeten zoeken, dat Rutte hier een loempiaatje kwam happen en dat Sinterklaas op een dag, althans als het aan de Partij voor de Dieren ligt, wellicht een keer ridder te voet wordt, maar ik werk nu eenmaal voor de krant en stukkiesschrijvers zitten natuurlijk dagelijks met z’n allen in een héle grote linkse bubbel (of in de kroeg, maar da’s hetzelfde) en dus ben ik, in de ogen van boze Bert, op z’n minst medeverantwoordelijk voor de knagende paalrot in zijn levensfundament.
Vandaag gaat het over Dordt in Stoom, want dit evenement zou, ergens in de toekomst, wel eens in gevaar kunnen komen als gevolg van aangescherpte milieumaatregelen. ,,Da’s toch belachelijk. Dáár moet je nou eens een stukkie over schrijven.’’
Ik beloof het Bert, van wie ik weet dat hij eigenlijk veel zachtaardiger is dan hij doet voorkomen. De dood van zijn vrouw, inmiddels drie jaar geleden (‘Ze was mijn allessie’) is hij nooit te boven gekomen en sindsdien fungeer ik voor hem als dartboard voor de verbale pijltjes die hij volcontinu op een voor hem véél te snel veranderende samenleving afvuurt. Na zo’n  tirade legt hij altijd een hand op mijn schouder en bij het afscheid zegt hij: ,,Bedankt voor het luisteren hè en eh… zorg goed voor jezelf.’’
Even is Bert zijn boosheid kwijt en ik… ik voel me schuldig omdat ik aanvankelijk toch écht wilde vluchten.