In 1988 moest ik namens onze krant als jeugdig verslaggever komen opdraven in het bezoekerscentrum de Biesbosch om daar getuige te zijn van het uitzetten van het allereerste beverpaartje. Die twee beverpioniers zo herinner ik me, heetten Moek en Makker en zij zouden de Adam en Eva zijn van een nieuwe beverpopulatie in de Biesbosch, waardoor dit natuurgebied weer wat authentieker en ook een heuse toeristenmagneet zou worden. Ik herinner me dat ik op die persbijeenkomst de vraag stelde wát er zou gebeuren als de beverpopulatie ál te snel zou groeien. Krijgen we dan ‘overpopulatie’ met alle gevaren van dien voor de waterhuishouding in de Biesbosch? En nee, die slimme vraag had ik niet zelf verzonnen hoor… maar keurig op een briefje meegekregen van een oudere collega die wél kennis van de natuur had. Ineens werd ik op die persbijeenkomst gezien als de grote ‘partypooper.’ De man die het allemaal verzonnen had keek mij wat ietwat meewarig aan en gaf het volgende antwoord: ,,Maak je maar geen zorgen hoor… zó’n vaart zal dat heus niet lopen; er ontstaat op den duur vanzelf een biologisch evenwicht.’’ Ik, betontijger bij uitstek nam genoegen met dat antwoord en, eerlijk is eerlijk, de man had aanvankelijk nog gelijk ook, want met Moek en Makker schoot het in eerste instantie qua voortplanting niet bepaald op omdat Makker, zo bleek, niet bepaald de viriliteit van een Bokito had. En dus werd er ene Mieneke bij gezet en die lustte er wel pap van. De rest is geschiedenis: er zijn inmiddels duizenden bevers in ons land en die graven, zo stellen beverdeskundigen in het biologentijdschrift Bionieuws, onze rivierdijken, kades en taluds aan gort, waardoor wij stadsratten straks zandzakken voor de deur moeten zetten. Nu gaan we ons zelfgecreëerde ‘biologisch evenwicht’ weer terugbrengen. Hoe? Met geweren… de ‘redders’ van de Biesbosch moeten nu soms worden afgeknald. Leuk hoor, deskundige natuurvorsers met megalomane ‘scheppingsplannen.’ Jammer alleen dat ze zich zo voortvarend voortplanten.