Was ik geen columnist en had ik geen Blafmans dan ik het óók gedaan; wandelen door mijn stad. Ik kan dat, zéker als de avonden weer lengen, uren achtereen doen… liefst in slentertempo. Soms wandelen Maarten van Rossem, Willem van Hanegem en Leo Blokhuis een eindje met me mee, want ik ben verslaafd aan podcasts en een dag telt nu eenmaal maar een beperkt aantal uren. Ik probeer ook wel eens in bed te luisteren maar vaak  val ik dan halverwege een verhaal in slaap.
Niet altijd loop ik met oortjes in, want ik hoor ook graag de geluiden van de straat… met uitzondering van de verkeersherrie die, vooral op de Prinsenstraat – waar het vreselijk galmt – soms niet te harden is. Het geroezemoes rond een terras, de klanken van de rivier, de klokken van een kerk (zóveel verschillende) en de muziek die je ineens  ‘om de oortjes’ geslingerd krijgt als zich ergens een cafédeur opent, kunnen me zeer bekoren. Menigmaal moet ik, tijdens het wandelen, mijn podcast pauzeren (vingertikkie tegen een oortje) omdat iemand een babbeltje wil maken… soms met mij persoonlijk, maar vaker nog met de columnist. Dat ervaar ik in beide opzichten als aangenaam. Het levert mij, in mijn functie als  ‘stadskronieker’ (zo betitelen mijn Belgische bazen mijn functie) soms fijne inspiratie voor nieuwe pennenvruchtjes op. Een buurtbewoner (beeldend kunstenaar, maar vooral prettig mens) wandelt ook vaak met zijn hond en vertelde me gisteren het volgende: ‘Is het jou niet opgevallen dat etalages van leegstaande panden tegenwoordig ‘ingevuld’ worden met mooie glamourfoto’s’ van de binnenstad?’ Wat hij zegt klopt: op de Visstraat, de Statenplaats en de Voorstraat stond ik al menigmaal weg te dromen bij prachtig fotowerk van Dordts mooiste plekjes. ‘Niet alleen mensen doen het… ook de stad maakt tegenwoordig selfies om haar minder fraaie kanten te verbloemen,’ zegt mijn buurtgenoot. Dat vind ik een dusdanig rake constatering dat ik ‘m graag even ‘leen.’.