Toen ik, na de middelbare school, was uitgeloot voor de Journalistenacademie, besloot ik dat ‘wachtjaar’ in Londen door te brengen… stad van theaters, voetbal en, voor mij het belangrijkste, krantenkantoren op Fleet Street. In die stad zag ik, ‘Sterrenburgkindje’, ooit voor het eerst in mijn leven échte armoede en zowaar ook heuse zwervers.
Zo ook in de uitgaanswijk Soho, waar ik op een avond, met twee vrienden, een hapje ging eten in. De dakloze man – hij zal een jaar of 50 geweest zijn – zat te bedelen op de grond met zijn rug tegen de restaurantgevel aan en groette vriendelijk. Ik deed wat muntjes in het blikje dat hij voor zich hield en even later wandelde ik het restaurant binnen. Daar kwam ik er achter dat mijn gereserveerde tafeltje precies aan de andere kant van het muurtje (met raam) van die zwerver stond. Tussen mij en die onfortuinlijke Londenaar zat letterlijk hooguit 20 centimeter en ik kon die avond, enigszins gechoqueerd, geen hap door mijn keel krijgen. Een van mijn Londense vrienden (hij werkte al als beginnend verslaggever op Fleet Street) vertelde me dat het beeld van slapende en bedelende daklozen op straat in ‘zijn’ Londen al lang geen bijzonderheid meer is: ‘Welkom in het Thatchertijdperk’, zei hij daar op cynische toon bij, terwijl hij het glas hief.
‘Gelukkig hebben we In Nederland, met uitzondering van Swiebertje, geen zwervers en dat zal bij ons vast ook wel nooit gebeuren,’ dacht ik… naïef als ik was, in 1980.
Het Leger des Heils moet de laatste tijd steeds vaker nee verkopen en ook in mijn stad overnachten tegenwoordig minstens tien, maar misschien wel twintig mensen op straat of, als ze mazzel hebben in garages, auto’s of half afgebroken panden. Dit is óók Dordt, anno 2023.
En nee, naïef ben ik al heel lang niet meer… wél vrees ik de dag dat dit me niet meer choqueert.