Wat weemoed bij sloop en goede moed bij opbouw. Als Dordtenaar en geboren Rotterdammer hoor ik graag hier en daar een heipaaltje dreunen, want een stad die bouwt is immers een stad die leeft… een stad ook met ambities en dus toekomst. In een eerdere column uitte ik me behoorlijk kritisch richting opeenvolgende gemeentebesturen (inclusief het huidige) die, in mijn ogen althans, bést wel eens wat meer werkelijke daadkracht zouden mogen tonen in plaats van het meestal vooral verbale streven om op dit eiland op redelijk korte termijn enkele tienduizenden nieuwe woningen gerealiseerd te krijgen. Het gaat in mijn ogen immers allemaal nog écht véél te langzaam, al ben ik me bewust van alle complicaties. Ik ben inmiddels allergisch voor dat woordje ‘inhaalslag’ dat ons te pas en te onpas vanuit de politiek om de oortjes geslingerd wordt. Dat begrip bewijst uiteindelijk alleen maar dat er op dit eiland simpelweg té laat begonnen is met bouwen, verbouwen, ombouwen en bijbouwen. Als je op tijd vertrekt hoef je nooit te sprinten, zei die Kromme uit de Kuip  ooit.
Intussen zie ik gelukkig  ‘beweging’ rond het vroegere belastingkantoor (die ligt inmiddels al plat) en die voormalige parkeergarage Veemarkt en het voormalige ANWB-kantoor aan de Spuiboulevard. En eindelijk zit er nu ook wat schot in die voorgenomen nieuwbouw aan het Korte Kromhout. Verder is de transformatie van het voormalige Arbeidsbureau bijna volbracht  (mooi geworden trouwens), begint Stadswerven steeds meer vorm te krijgen en toont Wielwijk (inclusief Amstelwijck) weer een beetje een blos op de wangen. Eerder deze week was ik persoonlijk getuige van het neerhalen van enkele verouderde portiekflats aan de Noordendijk. Dat laatste bezorgde me wel enige weemoed aangezien ik in dat buurtje een groot deel van mijn jeugd doorbracht als leerling van het inmiddels ook al gesloopte Gemeentelijk Lyceum aldaar. Hoe dan ook… gisteren was ik wat mopperig, vandaag overheerst het optimisme weer. Ach… het zal wel aan het zonnetje liggen.