Stampij over een stadskantoor. Die drie woordjes doen me ernstig denken aan die soms allitererende en soms rijmende titels van de jongensboekenserie rondom Bob Evers, die ik in mijn jeugdjaren verslond. Een paar titels: Trammelant in Trinidad, Hoog Spel in Hong Kong en Vreemd gespuis in een warenhuis. Stampij over stadskantoor zou in dat rijtje niet misstaan, of kan ik wellicht nog een betere titel bedenken rondom die alsmaar toenemende prijs van dat te bouwen Huis van Stad en Regio aan de Spuiboulevard? Wat dacht u van: ‘Prijs Prestigepand loopt uit de hand? Of: ‘Op andermans kosten bouwen is als kakken zonder douwen.’
Ooit zou dat gebouw ongeveer 40  miljoen gaan kosten… later werd dat het dubbele en inmiddels moeten wij, belastingbetalers alweer zo’n 115 miljoen gaan ophoesten voor de opvolger van het Stadskantoor. En nee, ik zal de laatste zijn om te beweren dat het Huis van Stad en Regio er niet moet komen, want de exploitatiekosten van het huidige Stadskantoor begonnen inderdaad, qua onderhouds- en energiekosten, gigantisch uit de klauwen te lopen. Daarbij komt dat er in dat nieuwe ‘Huis’ veel méér gevestigd wordt dan louter een stadskantoor; het gebouw gaat immers vijf gebouwen vervangen, waaronder dat van de sociale dienst, het Ingenieursbureau Drechtsteden, Dordrecht Marketing én de bibliotheek. Qua exploitatiekosten zal een en ander zich dus op de lange duur wel weer voor een deel gaan terugbetalen. Toch voel ik altijd wel weer enige ergernis aangaande het ál te grote gemak waarmee de lokale overheid met uw en mijn belastingcenten omspringt aangaande allerhande bouwprojecten. De Prins Clausbrug bijvoorbeeld zou eerst hooguit twee tot vier miljoen gaan kosten en dit werden er stapsgewijs uiteindelijk 12 á 13. In de Bob Evers-serie zou ‘ie betiteld worden als ‘Braniebrug over burgerrug.’
Hoe dan ook… hij is wél prachtig en dat nieuwe ‘Huis’ gaat ongetwijfeld ook héél mooi en nuttig worden. Een mooie, maar uiteindelijk toch ook wat schrale troost.