Soms groet je mensen al jaren terwijl je niet eens hun naam kent. Ik had dat in ieder geval met Joop, die ik zo’n beetje dagelijks wel ergens tegen kom als ik, meestal in de vroege avonduren, met Blafmans door de binnenstad wandel. Dát hij Joop heet weet ik pas sinds gisteren omdat we, terwijl onze viervoeters met elkaar speelden, in gesprek raakten over trivialiteiten als de aarzelende lente en het gebrek aan losloopgebieden voor honden in het centrum. ,,Jij schrijft toch voor de krant? Ik ken je van die stukkies’’, zei hij en toen pas schudden we elkaar voor het eerst de hand. Joop, zo vertelt hij, is pensionado, na jaren als binnenvaartschipper gewerkt te hebben. Hij woont nu, zoals zoveel oud-schippers dat door de jaren heen deden en nog altijd doen, op de wal met uitzicht op de rivier. ,,Ja, dat blijft toch trekken hè… dat water? Dat wil je gewoon niet missen.’’
Beiden hebben we die braakliggende landtong op Stadwerven (nét voorbij de braniebrug) ‘ontdekt’ en omgedoopt tot uitlaatveld. Nou ja… da’s  tijdelijk natuurlijk, zo realiseren we ons, want ook dit stukje grond wordt binnenkort bouwrijp gemaakt, al heb ik eerlijk gezegd geen idee wát hier precies moet gaan komen. Volgens Joop wordt deze landtong (tot aan de kraanbaan) een soort evenemententerreintje, terwijl ik vermoed dat hier nog wat huizen gaan komen. ,,Kun je daar eens achteraan gaan?’’
Ik beloof het Joop en samen genieten we, onder het genot van een schraal avondzonnetje, nog even van de honden die als eh… dolle honden over elkaar heen buitelen.  Eenmaal thuis probeer ik wat informatie in te winnen over de bestemming van dit nu nog lege driehoekje. De tekeningen ‘beloven’ een pleintje dat bij hoog water deels blank komt te staan. Leuk idee… dát wel, maar eh… mag mijn hond daar dan lekker los? Hekkie d’r om… klaar toch? Ik vraag het (ook) namens Joop… ouwe schipper… gek op honden.

Foto: Puntje stadwerven, hier nog zonder Prins Clausbrug.