Een wandeling met Blafmans, die vaak de koers bepaalt, deed me eerder deze week in de Rozenhof belanden en hoewel ik daar natuurlijk al vaker in mijn leven heb rondgelopen ben ik toch elke keer weer een tikkie beduusd van het visuele sprookje dat ik daar aantref. Misschien een malle vergelijking, maar dat heb ik ook altijd als ik in Luxemburg kom… ben ik hier nou écht of maakte ik zojuist een tijdreis?
Terwijl ik, recht tegenover Villa Rozenhof, plaats neem op een bankje met Blafmans aan mijn voeten schieten veel gedachtes door mijn hoofd. Ten eerste dat de Rozenhof misschien wel het mooiste ‘geheim’ van Dordt is. Logisch ook, want ik kom dit paradijselijke stukje Dordt in reisgidsjes eigenlijk zelden tegen. Ook heb ik het vermoeden dat er zélfs veel mede-Dordtenaren zijn die dit prachthofje nog nooit met eigen ogen aanschouwd hebben.
De Rozenhof bestaat over een maand precies 125 jaar en ik heb van een bewoner die ik daar sprak begrepen dat dit jubileum dan met álle hofbewoners uitgebreid gevierd gaat worden. ‘Dat doen we al sinds het 100-jarig bestaan.’
De Rozenhof mag dan wel een hof zijn, maar de bewoner die ik sprak vertelde me dat de villa in het midden (fungerend als een soort bedrijfsverzamelgebouw) niet alleen mooi is, maar ook al sinds jaar en dag een soort ‘tweedeling’ in de hof bewerkstelligd. ‘Nou ja, tweedeling is misschien wat hard gesteld en van tweespalt is sowieso geen sprake’, vertelt de bewoner. We gaan hier allemaal goed met elkaar om hoor; maar op de een of andere manier zorgt Villa Rozenhof er wél voor dat de mensen aan de andere kant, de oneven nummers dus, minder contact hebben met de mensen op de even nummers en vice versa. Dan lijkt het of het twee losse straten zijn. Op ons feest zullen we met elkaar praten, zingen en spelen om de onderlinge relaties weer te verstevigen.’