Eerst was het kerst en nu is het koud. Het Leger des Heils op ons eigen eiland zette extra bedden neer en in een enkele gemeente ging men zelfs actief op zoek naar zwervende daklozen in park of straat. Verplicht nachtelijk onderdak, want er zouden wel eens doden kunnen vallen door de snijdende vrieskou en dat past nu eenmaal niet in een verzorgingsstaat als de onze.
Ook in de Dordtse wijk Sterrenburg was het kerst… ja zelfs in de buurt van de Eulerlaan. Gezellige buurt hoor met al die warme feestverlichting en die geur van kalkoen en oliebollen die je tegemoet waaide uit goed functionerende ventilatiesystemen, die nu eenmaal onontbeerlijk zijn in optimaal geïsoleerde woningen. Ach ja, Sterrenburg rond de Eulerlaan… waar veel welgestelde 50-plussers wonen, waar de hypotheek bijna afbetaald is, waar het autootje voor de deur staat, waar de prepensioenen aan de kapstok hangen, waar ook dit jaar weer veel goed gevulde kerstpakketten over de drempel werden gedragen, waar de piek van de kerstboom bijna het plafond raakte en waar André Rieu zo gezellig uit de speakerboxen schalde. U weet wel, die wijk waar men liever geen hostel voor dakloze verslaafden in de buurt ziet uit angst voor tere kinderzieltjes, ingeslagen autoruitjes en dalende huizenprijzen. Ik had het er eerder al over en zou er voorlopig niet op teruggekomen zijn, ware het niet dat er door, veelal anonieme Sterrenburgers nogal heftig op mijn column van vorige maand gereageerd is. En die reacties logen er niet om kan ik u vertellen: Sterrenburg liet zich daarin vaak niet van zijn sjiekste kant zien. Als columnist ben ik gewend om mijn mening te geven en met die mening hoeft u het absoluut niet eens te zijn. Ik vind het prima als mensen mij, met naam en toenaam, middels een brief of een mailtje willen laten weten dat zij er toch écht héél anders over denken… ja zelfs als ze daarin soms wat al te persoonlijk worden en mij helemaal niet leuk, lief of aardig vinden, heb ik daar geen enkele moeite mee. Volgens mij is het nu juist een van de verworvenheden van onze democratisch ingerichte samenleving dat je naast elkaar kunt leven met verschillende visies, met verschillende opvattingen en met verschillende meningen. Maar anoniem en met schuttingtaal? Of erger nog… met vage dreigementen? Moet ik voortaan gaan oppassen als ik in Sterrenburg op een zebrapad loop? Nee, dat wens ik niet te geloven en ik zal mijn standpunten, populair of niet populair, met alle energie die ik in me heb blijven uitdragen.
Tijdens de gemeentelijke nieuwjaarsreceptie van afgelopen dinsdagavond kwam aan het licht dat er een telefonische bedreiging is geuit in de richting van iemand uit de gemeenteraad die zich in het recente verleden ten faveure van het hostel Eulerlaan had uitgesproken. Er werd zelfs gedreigd dat deze persoon wel wat stenen door het raam kon verwachten. Tijdens de kerst is het huis van dit raadslid weliswaar niet met stenen, maar wel met eieren bekogeld. Wie tot zoiets in staat is? Vast geen beschaafde Sterrenburger, neem ik aan.
Gelukkig waren er ook veel lieve, warme en vriendelijke reacties, van mensen die géén oogkleppen op hebben, van mensen die wèl de keerzijde van de welvaartstaat onder ogen willen en durven zien, van mensen die een junk en een zwerver gewoon bij de voornaam kennen.
Gelukkig gaat het weer dooien en de feestdagen zijn voorbij. Mocht u last hebben van schuldgevoelens? U kunt ze inpakken bij de kerstspullen in een grote doos op zolder. Ze verdwijnen dan als sneeuw voor de zon. Voorlopig tenminste, want volgend jaar wordt het weer kerst… voor Sterrenburgers, maar ook voor dakloze verslaafden. Misschien zijn er dan wel twee dozijn niet meer dakloos, misschien wonen ze wel aan de Eulerlaan en kent u hun levensverhaal en zelfs hun naam. Breng ze eens een oliebolletje. Pas wel op met de poedersuiker!

Kees Thies

(De Stem van het Weekend, vrijdag 9 januari 2009)