Ik had niet gedacht wederom een column over Occupy Dordrecht te schrijven. Eigenlijk is alles wat er over te melden valt, wat mij betreft, nu wel gezegd en geschreven. Occupy Dordrecht was simpelweg géén succes, eerder een hele slechte grap. Wat met idealisme werd opgestart resulteerde in een ranzig afvoerputje van sociale problematiek, waarmee deze stad (nét als zoveel andere middelgrote steden in dit land) nu eenmaal te kampen heeft. Dát was, maar nu val ik in herhaling, wellicht het enige dat Occupy Dordrecht bloot legde, namelijk dat er nu eenmaal niet voor iedereen op ons welvarende eilandje ‘een plek in de herberg’ is.
Voor alle duidelijkheid: ik was en ben niet tégen Occupy. Het idealisme en het doorzettingsvermogen van de lokale initiatiefnemers vind ik bewonderenswaardig, hoewel ik nog altijd mijn vraagtekens zet bij capuchonknulletjes die protesteren tegen banken die verkeerd beleggen, terwijl ze zelf nog geen cent verdienen en qua beleggen niet veel verder komen dan een door mama of sociale dienst gefinancierd plakje kaas op de boterham. Hoe dan ook schoot de actie in Dordrecht haar doel voorbij. Zeker toen het kamp min of meer werd ingenomen door types die het begrip graaicultuur verwarren met snuifcultuur en zuipcultuur. En dus besloot de gemeente, die zich bij aanvang genereus opstelde door de Occupy’ers een stopcontact en toilet aan te bieden, dat het mooi geweest was.
Als dank voor het al dan niet aangenaam verpozen mocht de gemeente vervolgens zelf ook nog eens de rommel opruimen. Maar nu wordt het nóg gekker. Een advocaat smijt in de media met juridische termen als eerherstel, terugkeer en erkenning van Occupy Dordrecht. En dát nog niet eens namens de oorspronkelijke initiatiefnemers (namens wie dan wel is me ook niet duidelijk). Zij zegt zelfs te overwegen een schadeclaim in te dienen omdat de opruimploeg van de gemeente die ‘kostbare’ rommel iets te voortvarend naar de vuilverbranding heeft afgevoerd. Ik stel voor dat we die paar dekentjes en uitgeleefde tentjes afstrepen tegen stroomverbruik, opruimkosten en het gebruik van die mobiele plee. Tolerantie kent ook grenzen en die waren in Dordt al rekkelijk genoeg.