Ik ben er meestal best trots op te mogen zeggen dat ik Dordt woon, dat ik Dordtenaar ben. Maar er zijn dagen dat ik me er stiekempjes ook een beetje voor schaam. Want hoe kan het in hemelsnaam zo zijn dat voedselbanken in deze stad, die toch bestemd zijn voor plaatsgenoten die diep in de sores zitten, ‘nee’ moeten verkopen omdat ze niets meer weg te geven hebben? De voedselbanken in Dordrecht – en trouwens ook daar buiten – doen goed werk, maar zijn sterk afhankelijk van ‘derden’, zeg maar bedrijven en particulieren die zorgen dat er genoeg voorraad is. Zij ‘bezorgen’ de levensmiddelen die vervolgens bij de voedselbanken worden uitgedeeld. De mensen die daar gebruik van maken zijn over het algemeen mensen zoals u en ik… met één verschil: ze hebben een ernstig gebrek aan geld om die dagelijkse dingen te kopen die u en ik vanzelfsprekend vinden. Eigen schuld, dikke bult zegt u? Nou geloof me, die uitspraak zal in een enkel geval vast wel opgeld doen, maar heeft helemaal niets te maken met de keiharde realiteit waarin deze gezinnen verkeren. De voornaamste oorzaak dat mensen in de problemen komen ligt hem in het simpele feit dat de kostwinner in een gezin zijn of haar baan kwijtgeraakt is. Het zal u niet verbazen dat dit, in deze crisisvolle tijden, steeds vaker voorkomt. En dus kloppen ook steeds méér mensen noodgedwongen aan bij een voedselbank. Daar heeft men méér monden te voeden terwijl het tegelijkertijd aan de ‘inkomstenkant’ alleen maar schraler wordt.
Nee, het is geen nieuws voor me dat er mensen in deze stad leven, uw stad, mijn stad, die de eindjes niet of nauwelijks aan elkaar kunnen knopen. Dat is op zich al erg genoeg, maar klaarblijkelijk wonen er zelfs mensen op dit eiland die hun kinderen niet eens te eten kunnen geven. Dat steekt… ook aan armoede zit een grens. Alleen al daarom is deze column, bij hoge uitzondering, een oproep van mij aan u: de Voedselbank Dordrecht heeft een vriendenclub en voor een klein bedragje kunt u zich daarbij aansluiten.
Ik geef u het webadres: www.voedselbankdordrecht.nl